Wellicht moet ik ditmaal op 4 mei aan heel andere dingen denken
Twee Telegraaf-bijdragen in één keer. 1. De moeilijke keuze van Willem-Alexander en Maxima tussen Rome en Doetinchem. 2. De zorgwekkende devaluatie van de Nationale Dodenherdenking.
Telegraaf 25 mei
Het aantal hufterige uitspraken over de Dodenherdenking blijft zich maar uitbreiden. Het is daardoor moeilijk kiezen, maar tot nu toe is de meest opzienbarende, op het Musk-platform, toch wel die van een anoniempje dat zich achter een gezellige oud-Hollandse naam verschuilt, al liggen zijn roots elders: ’De Joden kapen de Dodenherdenking.’
Hoe kan iemand zo onbeschoft zijn? Zo bot, zo antisemitisch ook? Kan indoctrinatie door Cestmocro, Al Jazeera en TikTok zoveel met je doen dat je je vol overtuiging bij de vijfde colonne voegt? Liggen hier ook aansporingen van imams aan ten grondslag? Leidt blinde, door valse info aangewakkerde Israël-haat werkelijk tot zoiets?
Nog niet eens zo lang geleden dacht ik tijdens die af en toe slechts door een prachtig zingende merel onderbroken stilte tussen 20.00 en 20.02 uur uitsluitend aan de Joods/Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, en hun nabestaanden. Zo borrelden er altijd herinneringen aan ome Ris in mij op, onze buurman, aan wie ik een van de eerste van mijn 9.000 Telegraaf-stukjes besteedde. Elk jaar veranderde hij eind april van een vrolijke, geestige en plagerige man in een sombere bejaarde, die zuigend aan de ene na de andere Golden Fiction-sigaret urenlang in gedachten verzonken tegen het hekje tussen zijn voortuin en het trottoir stond geleund.
„Laat hem”, zei mijn moeder op een gegeven moment desgevraagd. „Zijn zoon is in de oorlog vermoord.”
De verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, de zes miljoen Joden die daarbij vergast werden, het ergste wat de mensheid ooit was aangedaan, dáár ging het op 4 mei om. Ik dacht tijdens de Dodenherdenking aan niets anders. Ook van overheidswege werd dat van mij verlangd, totdat men op het onzalige idee kwam om ook de slachtoffers van andere conflicten en vredesmissies erbij te gaan betrekken. Ik was het er vanaf dag 1 mee oneens: alles herdenken is niets herdenken.
Moet je nu zien. Onder de naam ’4 mei inclusief’ organiseert een groepje rijksambtenaren en oud-diplomaten op de dag van de herdenking een alternatieve bijeenkomst in Den Haag voor ’de slachtoffers van de genocide (!) op de Palestijnen’. En hoe reageerde minister David van Weel? Hij riep slechts op tot ’waardigheid’. Meer niet. Ook tal van andere pro-Palestina bewegingen willen 4 mei misbruiken, en dat terwijl Femke Halsema de beperkende maatregelen die vorig jaar bij de officiële bijeenkomst op de Dam werden ingevoerd grotendeels heeft afgeschaft.
Wat zei Hendrikus Colijn op 11 maart 1936, nadat nazi-Duitsland in strijd met het Verdrag van Locarno met de herovering van het Rijnland de eerste aanzet voor de Tweede Wereldoorlog had gegeven, toen hij het volk op de radio aanraadde om rustig te gaan slapen? Dit: „Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn.”
Welnu, dit zei de Amsterdamse burgermoeder naar aanleiding van haar besluit: „Iedereen is weer welkom. De actiebereidheid is weliswaar nog groot, maar er is geen aanleiding om te veronderstellen dat deze zich op de nationale herdenking zal richten.”
Ik vrees dat ik dit jaar op 4 mei tussen 20.00 en 20.02 uur aan heel andere dingen zal moeten gaan denken.
Telegraaf 24 april
Heftige discussie in Huis ten Bosch
U heeft het niet van mij, laten we dat eerst afspreken. Anders krijg ik de RVD op mijn dak. Maar mijn bron is betrouwbaar, geloof me. Eén tipje van de sluier: hij heet Martin en hij heeft een bistro in een pittoresk plaatsje in Argentinië.
Hoe voltrok zich de discussie in Huis ten Bosch nadat bekend was geworden dat de ons helaas ontvallen paus Franciscus uitgerekend tijdens Koningsdag wordt begraven, een plechtigheid die door tal van hoogwaardigheidsbekleders zal worden bijgewoond („Ik zie ernaar uit”, zei Donald Trump, waarmee zijn 3.897.759ste opzienbarende uitspraak als 47ste president van de VS een feit werd)?
Welnu, het gesprek verliep als volgt.
„Change of plans, Max: jij gaat naar Rome. De meiden en ik doen Doetinchem zonder jou.”
„Wat zeg je me nou, pendejo!? Waarom, in vredesnaam!?”
„Moet ik dat echt uitleggen, lieverd? Je bent katholiek, je komt net als Franciscus uit Buenos Aires, je kende hem persoonlijk en het zou mij niet verbazen als jij in je wilde jaren de nachtclub frequenteerde waar hij vroeger als uitsmijter werkte. Ik weet daarnaast nog heel goed hoe jij op hem reageerde tijdens ons staatsbezoek aan de Heilige Stoel van 2017. Ik wil je deze kans niet ontnemen, Maxima. Je hebt al genoeg offers gebracht voor Nederland. Moet ik onze trouwdag op 02-02-02 bij je in herinnering brengen?”
„Nee nee, doe dat maar niet. Maar ik wíl helemaal niet naar Rome, Alexander. Ik wil naar Doetinchem. Die keuze is toch niet zo moeilijk? Ik zie er het hele jaar al naar uit. Gijp kan in dat malle programma van hem wel roepen dat ik Nederland in Rome moet vertegenwoordigen, maar ik heb daar geen zin in. Laten we wel wezen: het Nederlandse koninklijke huis heeft al vijftig jaar geen pauselijke begrafenis bezocht. Jullie zijn protestant, hè? Ik heb toevallig goed opgelet tijdens de inburgeringscursus van Andrée van Es en weet daardoor wat de beeldenstorm van 1566 inhield. Jullie pruimen ons katholieken niet, klaar. De geschiedenis bewijst het keer op keer en dat komt mij in dit geval prima van pas. Ik! Blijf! Hier!”
„Maar waarom dan, Max?”
„Omdat Koningsdag mijn absolute hoogtepunt van het jaar is. Welke vrouw wil nou niet toekijken als haar man wc-potten werpt? Ik noem maar iets. Wie wil er nou niet spijkerpoepen, zaklopen, sjoelen en de horlepiep dansen? Als ik de beelden daarvan aan mijn vrienden en familie in Argentinië zou laten zien, emigreerden ze massaal naar Nederland. Daar kan die houterige tango van ons helemaal niet tegenop. Om nog maar te zwijgen over de onverwoestbare kantklostraditie en al die steeds weer buitengemeen goed geslaagde pogingen om onze rijksgenoten bij de festiviteiten te betrekken. Er is bovendien toch niks leukers dan achter een burgemeester aanlopen die per se het succes van de multiculturele samenleving in Doetinchem wil aantonen terwijl twee straten verderop een gevalletje eerwraak plaatsvindt?”
„Ach, je hebt gelijk ook, mi amor. Ik bel nu Dick Schoof.”
Zo ging het en niet anders.
Oranje boven!
De Grote Straathonden Bijbel is met groot succes gelanceerd. Koop dat boek (klik op link of afbeelding)! De opbrengst gaat naar het immer in geldnood verkerende kleine asiel in Moncarapacho/Fuseta (Oost-Algarve) waarvoor Arthur van Amerongen en ik zeven jaar geleden al 11.000 euro inzamelden. Mede dankzij sponsoring door Corendon en particuliere giften is de eerste cheque van 10.000 euro alweer overhandigd. Wie het asiel onafhankelijk daarvan wil steunen kan dat via deze link doen.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
Genocide.
Jaarlijks op 4 mei bezoek ik kamp Westerbork, destijds de laatste stop voor reis naar de killing machines. Het kamp werd gerund door circa 16 nazi”s aangevuld met vele Amsterdamse politieagenten.
Over dat laatste, grote betrokkenheid van Nederlandse politie, moest gezwegen worden.
En zwijgen doen we ook over de genocide op duizenden Libanese christenen. Duizenden onschuldige kinderen, vrouwen en mannen werden in 1975 afgeslacht. Israël hielp de christenen om een grotere slachting te voorkomen.
De dader was niemand minder dan Arafat en zijn Palestijnen.
Het moslim broederschap is nu en was toen het grote gevaar voor zowel joden als christenen.
Op 4 mei gedenk ik de onschuldige vermoorde Joodse mensen, Santi en Roma en verzetsstrijders.
Vrijheid is immers een groot goed.
Met uw welnemen (en anders zonder): de Pallies kapen de Joden. En 4 mei zal nooit meer hetzelfde zijn.