Wat kan ik nu anders doen dan heel diep zuchten?
Twee Telegraaf-columns, van 3 oktober en 4 oktober. Is een cold turkey voor de palliewap niet te doen? En waarom geen boycot van Israël door onze loodgieters, timmerlieden, bakkers en slagers?
Telegraaf 4 oktober
Dus je kunt andermans teksten voordragen en bijbehorende gebaartjes maken, die vaak ook nog eens door een regisseur zijn bedacht en pas na take 32 door hem akkoord worden bevonden. En op grond dáárvan meen je ons te kunnen bevelen hoe wij ons ten opzichte van Israël dienen te gedragen?
Jazeker, dat kan.
Alles kan hier.
Hoe dan ook hebben ze in Nederland en België, in de blijkbaar onbeheersbare drang om binnen de bubbel te blijven, weer eens een culturele boycot - 800 individuele deelnemers, 300 instellingen - tegen de Joodse staat in het leven geroepen, ditmaal genaamd ‘No business as usual’. Georgina en Carice geven ze dus andermaal van jetje, net als trouwens al die andere vertegenwoordigers van de adembenemende wereld van kunst & cultuur, zoals daar zijn degenen die verf tegen een doek plegen te smijten, of klodders gips op een door iemand anders vervaardigde mal kwakken, of woorden op papier zetten die niet noodzakelijkerwijs in een logische volgorde hoeven te staan, of op een ukelele tokkelen, of tot een instelling behoren die een en ander aan de wereld toont.
Hoe omschrijft dat soort mensen hun eigen rol in het geheel?
Even diep ademhalen nu: ook in die hoedanigheden kunnen zij zich, omdat de realiteit nu eenmaal amorf is en op zichzelf betekenisloos, als noodzakelijke functionarissen in de menselijke strijd tegen het nihilisme en de onontkoombare contingentie van het bestaan openbaren, die zich door middel van gekwalificeerde intentie en arbeidsmatige uniciteit aan de alledaagse ruilwaarde onttrekken.
Hallo, het zijn wél kunstenaars, ja!?
Laten we vooral niet vergeten dat kunst de bewuste, vaardige en creatieve uitdrukking van menselijke gedachten, emoties, verbeelding of waarneming is, tot uitdrukking gebracht met vormen, klanken, beweging of taal. Stiekem denk ik, dat teruglezend: de loodgieter, de timmerman, de bakker en de slager zijn van groter maatschappelijk belang, al zouden zíj hun rol in het geheel een tikkie anders omschrijven. Maar dat ga ik hier natuurlijk niet aan de grote klok hangen, hoewel het wat mij betreft wel opvallend is dat loodgieters, timmerlieden, bakkers en slagers zich nooit verenigen om een boycot van Israël op touw te zetten.
Daar hebben die mensen geen tijd voor, zeg je?
Schaam je diep!
Hebben zij dan óók geleerd hoe je moet vallen als een lichaam zonder botten, zoals op de toneelschool? Of hoe je het beste met een bezem kunt communiceren? Of op welke manier je diep in je eigen pijnlijkste ervaringen behoort te graven om echte emoties te kunnen oproepen? Dat laatste doet een timmerman wellicht herinneren aan de keren dat hij zijn hamer niet op een spijker sloeg, maar op zijn duim. Goh, wat toonde hij toen, al vloekend en gillend, zijn echte emoties.
Maar dat telt blijkbaar niet mee.
„Wij, leden van de Nederlandse en Belgische cultuursector, wensen niet langer aan de zijlijn te blijven staan van oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en een door alle gezaghebbende instituties erkende genocide op het Palestijnse volk”, lees ik op de site van die club.
Wat kan ik nu anders doen dan heel diep zuchten?
Telegraaf 3 oktober
Een cold turkey is voor de palliewap niet te doen
Omdat empathie nu eenmaal de sleutel naar verbinding is bied ik hierbij de palliewappies mijn hulp aan. Ik heb met ze te doen. Ongetwijfeld maakten hun harten donderdag nog sprongetjes van vreugde toen een dood en verderf zaaiende terreuraanslag op een synagoge in Manchester plaatsvond: toch nog een meevallertje, en dat op Jom Kippoer. Maar verder moeten het zware tijden voor ze zijn.
De oorlog in de Gaza-strook is misschien voorbij!
Dankzij Donald Trump nog wel!
Ik wil ze daarom de hand reiken. Ik wil ze uitleggen dat ik zelf ook altijd moeite heb met schakelen. Ik wil ze vertellen dat ik net Hachiko ben, de Japanse Aki Inu-hond die ruim een eeuw terug dag in dag uit zijn baas professor Hidesaburō Ueno naar het Shibuya-treinstation in Tokio bracht, waar hij hem ‘s avonds ook weer ophaalde. Toen stierf professor Ueno aan een hersenbloeding op zijn universitaire werk. En wat deed Hachiko? Meer dan negen jaar lang keerde de trouwe reu toch elke dag, weer of geen weer, terug naar het station om zijn baas op te wachten (het verhaal is later nog verfilmd met Richard Gere als de professor).
Hachiko? That’s me. Ook van deze jongen mogen nieuwe situaties subiet afgeschaft worden. Daarom kan ik mij bijvoorbeeld ook zo goed voorstellen dat ze de Rode Lijn-demonstratie die voor zondag op het Amsterdamse Museumplein staat gepland - twee dagen later is het 7 oktober, helemáál een feestdag voor ze - gewoon doorgang laten vinden.
Bijna twee jaar lang hebben ze van de daken gegild dat Palestine from the river to the sea free moest zijn. Bijna twee jaar lang schreeuwden ze moord en brand over de Gazaanse genocide. Bijna twee jaar lang eisten ze de berechting van Benjamin Netanyahu als oorlogsmisdadiger. Bijna twee jaar lang probeerden ze op ontelbare manieren om Israël te laten stoppen met zijn zionistische wreedheden, die in werkelijkheid vooral zelfverdedigingsacties waren in het kader van een existentiële strijd die al sinds 1948 duurt, doch dit terzijde. Bijna twee jaar lang joegen ze waar ook ter wereld Joden op, enzovoorts, etcetera. En daar kwam dan ook nog dat Gaza-flottielje van de heilige Greta overheen (een totale mislukking, maar kniesoor).
Geloof me, zoiets werkt verslavend.
Op een gegeven moment kun je niet meer zonder.
En dan gebeurt er dit.
Plots dreigt er vrede omdat met uitzondering van Iran en nog wat van die schurkenstaten de hele wereld akkoord gaat met het twintigpuntenplan van Donald Trump, inclusief de Palestijnse Autoriteit, inclusief Turkije, inclusief Qatar, waar het hoofdkwartier van Hamas nota bene gevestigd is.
Dat is toch niet te doen voor die arme zielen?
Raas zondag daarom maar lekker uit, lieve palliewappies. Geniet ervan, en hetzelfde zeg ik tegen Frenske en Kati, tegen de Dolle Dierenpoes en tegen de Denk-dwaas. Afkicken is nooit een pretje en zeker in dit geval dient een cold turkey ten enenmale te worden voorkomen.
En daarna?
Ik weet wel een goede ergotherapeut.
Ook een aanrader: mijn bundel De Oude Hoogland.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
