Van hier tot Tokio en weer terug

Andermaal twee Telegraaf-columns voor de prijs van nul. Uiteraard speelt Touria Meliani een belangrijke rol. Maar wat te denken van Jan van Zanen? Nou ja, van zijn vader dan. Help, ik omtzigtiseer!

May 17, 2025

Telegraaf 17 mei

Wat mensen tot hun daden voert heeft mij altijd gefascineerd. Zo gek is het dus ook weer niet dat ik mij ten behoeve van dit stukje in de persoon van Touria Meliani verplaats.

Dat dit veel lezers moeite zal kosten erken ik. Touria Meliani is een Amsterdamse GroenLinks-wethouder en best wel een spannend wijf. En wat ben ik? Laat ik ter verhoging van de feestvreugde de typeringen zoals vaak in Touria’s kringen geuit eens samenvatten: een racistische domextreemradicaalrechtse bozewittenaziboomerfascist, die al veel te lang zure stukjes tikt.

Mijzelf kost de poging om zoals Touria te doen en te denken géén moeite. Ik kan mij heel goed voorstellen waarom zij uit hoofde van haar functie en in gezelschap van een ambtenaar op en neer naar Tokio vloog. Al wil ik er wél eerst op wijzen dat ik die trip zelf enkele jaren terug eveneens heb ondernomen, óók business class, net als zij, hoewel er voor mij bij vliegreizen van die lengte geen andere keuze is: ik ben 3.17 meter. Ik kocht er een retourtje via Warschau (2x) van € 1.900 voor.

En wat kostte de trip van Touria en haar ambtenaar?

€ 17.122 in totaal.

Maar ja, ik moest het zelf betalen.

Ik heb ook geen schuld van tien miljard, trouwens.

Waarom lapte Touria Meliani de algemeen geuite oproep van haar eigen partij aan het Nederlandse volk om zo weinig mogelijk te vliegen aan haar laars, terwijl haar tegenwoordig, voor dit soort afspraken, toch ook Zoom en Teams ter beschikking staan? Op die vraag zijn tal van antwoorden mogelijk, waarbij de term ‘hypocrisie’ opvallend vaak zal vallen. Maar daar gaat het mij nu even niet om.

Ik meen te kunnen stellen dat Touria helemaal niet naar Tokio vloog om zich aldaar te laten informeren over de mogelijkheden op samenwerking tussen de Nederlandse en de Japanse hoofdstad ‘op de gebieden van kunst, cultuur en het nachtleven’, zoals zij verklaarde. Zij deed het om een heel andere reden: zij wilde weleens weten hoe een echte stad reilt en zeilt.

Dat Tokio geen burgemeester heeft die nog eens olie op het antisemitische vuur in de stad gooit door een foto van een gedood Palestijns meisje op de muur van een museum te laten projecteren en de regering daarnaast op te roepen Israël wegens het toepassen van ‘genocidaal geweld’ (slimme term, zo noem je het net geen genocide, terwijl je het wel bedoelt) te veroordelen, dat zal Touria Meliani wel betreuren: eens GroenLinks, altijd GroenLinks.

Maar wat Tokio óók niet heeft: stinkend vuilnis op straat. Er is zelfs geen weggeworpen papiertje in de openbare ruimte te vinden, en wat er eveneens vrijwel volledig ontbreekt: straat- en drugscriminaliteit, onbeschoftheid, maling hebben aan welke verkeersregel dan ook. Alles verloopt er volgens de regels en als je per ongeluk iets wat jouw eigendom is ergens hebt laten liggen, rennen Japanners desnoods een half uur achter je aan om het terug te geven. Iedereen is vrijwel onafgebroken beleefd tegen elkaar.

Zouden ze Touria in de Stopera geloven als zij dit vertelt?

Dat lijkt mij haar grootste probleem.

Wat Steijn van Albert Heijn mij gaf? Het nummer van de Jellinek

Dat het bestaan van treurigheid aan elkaar hangt wist ik natuurlijk al. Als zoon van een vrouw die mijn luidkeels geuite dreigement dat ik voor altijd zou weglopen - ik was amper acht jaar - beantwoordde met: „Wil je brood mee?”, hetgeen je toch vormt, heb ik mij er tot op heden dapper doorheen geslagen. Maar nu wordt het mij allemaal te veel.

Steijn van Albert Heijn heeft het levenslicht gezien.

Ja, echt, wij kunnen samen met Steijn levensmiddelen inslaan!

Kan het droeviger, dames en heren?

Nu gebiedt de eerlijkheid mij toe te geven dat ik al bijna drie weken dreig te omtzigtiseren, zoals je een burn-out anno 2025 in een werkwoord zou kunnen vatten. Ik was uitgenodigd voor de Koningsborrel, moet u weten. Dat is een jaarlijkse door De Telegraaf en hotel De L’Europe georganiseerde bijeenkomst aan de vooravond van Koningsdag, waar tal van notabelen zich telkens verzamelen om een heildronk uit brengen op de gezondheid van de majesteit.

Wie er allemaal waren? Ik noem een Dick Schoof, ik noem een Dilan Yesilgöz, ik noem een Mona Keijzer. Verder gaf uiteraard ook Alexander Pechtold acte de présence, net als Annemarie Jorritsma, Jan-Anthonie Bruin en niet te vergeten Sjoert Klein Schiphorst in de hoedanigheid van hofmaarschalk van Willem-Alexander. Logisch dus dat ik ook was geïnviteerd en dat de dames Yesilgöz en Keijzer, die vochten om mijn aandacht, op mijn verzoek deemoedig een stapje opzij deden nadat de Haagse burgemeester Jan van Zanen audiëntie bij mij had aangevraagd. De dames wisten hun plek.

„Mag ik u iets vertellen?” vroeg Van Zanen.

„Zegt u het maar”, sprak ik minzaam.

„Mijn vader las uw stukjes zo graag.”

Harder kan een klap nauwelijks aankomen. Jan van Zanen hoopt op 4 september aanstaande zijn 64ste verjaardag te vieren en nadert dus zijn pensionering. En zijn VADER las mij zo graag. Denk daar maar eens over na. Ondanks dat wijlen zijn collega Eberhard van der Laan mij ooit iets mededeelde dat er in de verte aan deed denken („Mijn vrienden lezen jou graag”, met andere woorden: „Ik niet”), was het een dreun van jewelste, die ik waarschijnlijk niet meer te boven zal komen. Het is gedaan met mij. Ik ben een das-war-einmal-scribent, een hoogbejaarde kantlijnkrabbelaar die er niet meer toe doet.

De zinloosheid van mijn huidige bestaan houdt mij dus al bijna drie weken bezig, met alle gevolgen van dien. En daar kwam Steijn van Albert Heijn deze week nog eens dunnetjes overheen. Het besef dat ze bij de Appie serieus denken dat ik aan de hand van een app genaamd Steijn boodschappen ga doen is zo ontzettend deprimerend. Als ik niet weet wat er op tafel moet worden gezet kan ik Steijn in de winkel om suggesties vragen, I kid U not. Erger nog: ik kan Steijn ook een foto van de inhoud van mijn ijskast sturen, waarna hij mij eveneens tips geeft.

In een poging nog iets van de dag te maken deed ik dat laatste zojuist. En wat denkt u wat Steijn toen aan mij doorgaf? Het nummer van de Jellinek.

Ik neem aan dat ik dat niet hoef uit te leggen.

De Grote Straathonden Bijbel is bijna aan zijn tweede druk toe. Koop dat boek (klik op link of afbeelding)! Vergeet niet dat de opbrengst volledig naar het immer in geldnood verkerende kleine asiel in Moncarapacho/Fuseta (Oost-Algarve) gaat, waarvoor Arthur van Amerongen en ik zeven jaar geleden al 11.000 euro inzamelden. Mede dankzij sponsoring door Corendon en particuliere giften is de eerste cheque van 10.000 euro alweer overhandigd. Wie het asiel onafhankelijk daarvan wil steunen kan dat via deze link doen.

Ook een aanrader: mijn bundel De Oude Hoogland.

Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.

Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.

Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.