3 september
De foute Erdoganeske klopjacht op onschuldige zwerfhonden
Hier zou ik zonder dat ‘radicaalrechtse’ X nooit op zijn gewezen: een filmpje waarop te zien is hoe een Turkse teringlijer een puppy in de berm van een weg op beestachtige wijze, namelijk met een hooivork, vermoordt. Zijn verklaring, desgevraagd: „De overheid heeft dit met een wet mogelijk gemaakt.”
Ik trok wit weg.
Ik werk momenteel hard mee aan een hondenboek, waarvan de opbrengst naar hetzelfde immer in geldnood verkerende kleine asiel in Moncarapacho/Fuseta (Oost-Algarve) zal gaan waarvoor Arthur van Amerongen en ik enkele jaren geleden al 11.000 euro inzamelden - wie zich geroepen voelt om nu ook een bijdrage te leveren kan dat via deze link doen. Thrillerschrijfster Esther Verhoef, hét gezicht van de zwerfhondenlobby in Nederland, verzorgt het voorwoord en auteurs als Theodor Holman, Sylvain Ephimenco, Sylvia Witteman, Bart Nijman, Tessa de Loo, Marente de Moor, Jeroen Vullings, Paul Abels, A. L. Snijders (althans: degenen die over diens literaire nalatenschap gaan), het duo Annet de Jong & Dominique van der Heyde en vele anderen verlenen eveneens hun medewerking. Het is niet uitgesloten dat mijn gemoedstoestand danig door deze klus is beïnvloed - indien ik mij als ambassadeur van de stichting Second Chance Foundation (Animal in Need) ergens aan committeer ga ik meestal all in, en ik ben nu eenmaal slecht in loslaten. Toch zou ik vermoedelijk óók tot kotsen toe van dat iPhone-videootje hebben gewalgd wanneer de plannen voor dat boek niet zouden zijn gesmeed.
Hoeveel jaar beschaving zit er tussen die Turk en mij?
Of moet ik de vraag zo stellen: hoeveel jaar beschaving zit er tussen heel veel Turken en mij?
Klopt, Turkije is een verscheurd land, met grote cultuurverschillen tussen het veelal seculiere stedelijke en het vaak nog zeer religieuze rurale bestaan. Er zijn gelukkig óók heel veel Turken, vooral in de grote steden, die zich wél hebben ontwikkeld tot mensen die graag aan de normen en waarden van de westerse 21ste eeuw voldoen. Een paar weken geleden nog toonde het NOS Journaal een ontroerende reportage die duidelijk maakte hoe de beter opgevoede inwoners van Istanboel met de ontelbare zwerfhonden in die stad omgaan: ze voeren de dieren dagelijks en laten ze soms zelfs op hun kosten vaccineren. „Ze horen erbij”, zei een man die zijn favoriete straathond liefdevol Sultan noemde.
Maar ja (over sultans gesproken), er zijn ook Reçep Tayyip Erdogan en diens buitengewoon conservatief-religieuze AKP-vazallen. Die benaderen de zaken liever middeleeuws, zoals uit de door de president gelanceerde wet blijkt die de oplossing van het ‘probleem’ van de vier miljoen zwerfhonden van Turkije middels afmaken mogelijk maakt. Dat honden binnen de islam als onrein worden beschouwd ligt ongetwijfeld mede ten grondslag aan dit besluit en de eerste tekenen van de klopjacht die de dierenrechtenorganisaties direct vreesden zijn reeds gesignaleerd, getuige bijvoorbeeld dat filmpje op X. Al zijn er godzijdank ook velen die het niet pikken. Afgelopen zondag gingen duizenden inwoners van Istanboel de straat op om tegen deze schandelijke wet te demonstreren.
Je zou ook aan een sterilisatieprogramma kunnen denken.
Maar Reçep Tayyip Erdogan blijft liever die onbeschaafde bullebak.
5 september
Zo’n zin om óók eens disproportioneel en onbehoorlijk op XR te reageren
Weer wat geleerd, via een NOS-artikel: een neusklem is een ordehandhavingstechniek waarbij de neus ‘krachtig en pijnlijk omhoog wordt geduwd’ en bij een bokkenpootje wordt de pols, eveneens bij pogingen om ongehoorzaamheid aan de wet en regelgeving een halt toe te roepen, ‘pijnlijk ver’ gebogen.
Ga je er dood aan?
Welnee.
Kan het pijn doen?
Een beetje, soms.
Keep reading with a 7-day free trial
Subscribe to Rob Hoogland Tekst & Uitleg to keep reading this post and get 7 days of free access to the full post archives.