Telegraaf oktober 2024

Mijn Telegraaf-columns van oktober 2024.

1 oktober

Het huiveringwekkende sadisme van Vladimir Poetin

Van dit bericht krijg ik toch weer koude rillingen: het Russische onderzoeksplatform The Insider concludeert dat Aleksej Navalny niet aan hartritmestoornissen is overleden, zoals nog altijd van officiële zijde wordt beweerd, maar door vergiftiging middels novitsjok.

Nee, geen onverwacht nieuws natuurlijk. Wie werkelijk dacht dat de Russische oppositieleider, nadat ze hem een paar maanden eerder naar strafkolonie IK-3 in het noorden van Rusland hadden gedeporteerd, in februari van dit jaar een natuurlijke dood stierf, is naïever dan Roodkapje toen ze geloofde dat de boze wolf haar grootmoeder was.

Het is de kwaadaardigheid ervan die mij wit doet wegtrekken. De onmenselijkheid. De huiveringwekkende slechtheid van de verantwoordelijke capo di tutti capi, die maandag toevallig nog in een videoboodschap glashard verklaarde dat Rusland ‘alle gestelde doelen’ in Oekraïne zal bereiken. En tegen wie vechten ze daar volgens Vladimir Poetin? Tegen ‘de westerse elites die haat, radicaal nationalisme en vijandigheid tegen alles wat Russisch is hebben aangewakkerd’. En waarvoor? Voor ‘een veilige, welvarende toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen’.

Hij zei het echt, deze door en door corrupte miljardair die in werkelijkheid alleen maar aan zijn eigen toekomst denkt. 

Die ijzingwekkende omdraaiing van de feiten!

Meneer heeft er zelfs honderdduizenden Russische levens voor over.

In 2017 werd Aleksej Navalny buiten het kantoor van zijn Anti Corruptie Stichting voor het eerst door de geheime dienst aangevallen: hij werd bespoten met een middel dat zijn huid en rechteroog ernstig aantastten. In 2019 werd een soortgelijke poging gedaan nadat hij voor een tijdje in de gevangenis was gegooid. In 2020 deed een FSB-agent novitsjok in zijn thee - de man gaf het later tijdens een heimelijk opgenomen telefoongesprek gewoon toe - en werd Navalny tijdens een vliegreis zo ziek dat het erop leek dat hij het niet zou overleven. Dat deed hij wel, mede dankzij kundige Duitse artsen. En toen deed hij iets wat ik nog altijd niet begrijp: hij keerde in januari 2021 terug naar Rusland, waar Poetin hem snel weer liet oppakken. Het begrip rechtsstaat keer op keer verkrachtend, solden de Russische autoriteiten drie jaar lang op alle niveaus en op alle mogelijke manieren met hem, om hem tenslotte andermaal met novitsjok te vergiftigen, dichtbij de Poolgrens en deze keer dodelijk. Vladimir Poetin speelde met hem zoals een kat met een gevangen muis: eerst het ene pootje eraf, dan het andere pootje, dan de staart en uiteindelijk toch ook maar de kop.

Hoe sadistisch wil je het hebben?

Aleksej Anatoljevitsj Navalny werd slechts 47 jaar. 

Ik bevind mij in Amsterdam en ga een bos bloemen kopen. Dan neem ik Bobbie mee uit wandelen naar het Frederiksplein, waar particulieren naast het Monument Walraven van Hall - een bronzen geknakte boom ter ere van de gelijknamige verzetsheld - een ander monumentje hebben aangelegd, ter ere van Aleksej Navalny. Er staan fotoportretten van hem en er liggen gedichten en bloemen, die telkens worden ververst.

Intussen zal ik iedere Nederlandse politicus die Vladimir Poetin nog durft te verdedigen vervloeken.

3 oktober

Een kwart eeuw terug ging het al mis

Wat een extreem vrolijkmakend nieuwsbericht toch weer, door het NIW verspreid, over de dienders die onder de huidige omstandigheden weigeren om Joodse personen en/of instellingen te hulp te schieten – en daartoe door korpschef Janny Knol in de gelegenheid worden gesteld. Dat het geen zevendedagsadventisten zijn, behoeft geen nader betoog.