Telegraaf juli 2025

Mijn Telegraaf-columns van juli 2025.

1 juli

Lifestyle-activisme ten voeten uit

Douwe Bob maakt kinderen en ongelukkig. Rare zin, die in de verte iets weg heeft van een zeugma (voorbeelden van deze stijlfiguur: ‘Hier zet men koffie en over’, zoals ooit gemeld op een bord bij een horeca-etablissement dat tevens een veerdienst beheerde, en ‘Hier verkoopt men si- en naaigaren’). Maar vergeet niet dat ik ‘m voor Gaza componeerde. Carice van Houten tatoeëert voor Gaza ‘omdat niets doen ondraaglijk is’. Toen het mij gegund werd dat spectaculaire nieuws te vernemen verzon ik eveneens iets dat nergens op slaat.

Op Douwe Bob zal Carice zich vermoedelijk niet kunnen uitleven. Hij heeft nog slechts één ongetatoeëerd lichaamsdeel, dat voor eeuwig aan de inktnaald zal ontsnappen. Enkele jaren terug bezwangerde hij er drie vrouwen tegelijk mee (nou ja, bíjna tegelijk, mag ik aannemen, je weet het nooit met Douwe maar zelfs hij heeft zijn grenzen). Met dat ding wil hij in de eerste plaats dus nageslacht produceren en daarom bedacht hij iets anders, óók voor Gaza uiteraard: toen hij zou optreden voor een groep jonge Joodse kinderen na een traditioneel Amsterdams voetbaltoernooi zag hij daar - alsof de Joodse jeugd het al niet moeilijk genoeg heeft in ons hoofdgehucht - ter plekke vanaf omdat hij politieke statements had waargenomen.

„Ik ben zelf een Amsterdamse Jood bij wijze van spreken”, stamelde Douwe ook nog letterlijk.

Zou voor zo’n zin eveneens een stijlfiguur bestaan?

Maar goed, werd er in werkelijkheid ook politiek bedreven op dat AFC-complex? Welnee. Er was een standje van een zionistische jeugdorganisatie ingericht. Zionisme staat voor het streven naar een onafhankelijke Joodse staat op de plek waar ooit, in Bijbelse tijden, Israël en Juda lagen. Nuchter beschouwd is daar niets negatiefs aan, maar nuchter beschouwen kan allang niet meer zodra Gaza het thema is. Vraag het maar aan degenen die met zeer geldige argumenten aantonen dat er géén sprake is van genocide in de Gaza-strook. Ze worden verketterd, zeker als ze eraan toevoegen dat er niks mis is met zionisme, wat ik zojuist deed. Zionisten zijn voor de palliewap die zich echt alles op de mouw laat spelden het schuim der aarde geworden. Te krankzinnig voor woorden.

Zou Douwe soms eerst naar de beelden van dat Glastonbury Festival in Engeland hebben gekeken? Er wordt op dat soort bijeenkomsten gedanst en gehost en gezopen en gesnoven en er worden pillen geslikt dat het een lieve lust is en intussen staan er op een podium allerlei artiesten kunstjes te doen, onder wie ditmaal een wel héél speciale: een punk rap-duo genaamd Bob Vylan, dat een groot deel van zijn publiek met zijn op schandelijke wijze geuite Israël-haat wist op te naaien. Dolenthousiast waren zijn fans. Jaaaa, helemaal te gek dit! Net als bij talloze pro-Pallie demo’s in Nederland was het lifestyle-activisme ten voeten uit en het zou mij niet verbazen als Douwe Bob vol bewondering dacht dat hij zo’n vibe ook weleens zou willen bewerkstelligen.

En dus probeerde hij het.

Bij kinderen.

Domheid is inderdaad soms grenzeloos.

3 juli

Mijn grootste frustratie: ik word nooit bedreigd

„Vanwaar dit consult, Rob?”

„Ik voel me zo nutteloos, Esther.”

„Oké, ga maar liggen. Nee, niet hier, gekkie. Daar, op de divan.”

Ik bevind mij in de stijlvol ingerichte spreekkamer van Esther van Fenema, huispsychiater van de T. In de hoek heeft zij op een eiken standaard de viool opgesteld waarmee zij haar publiek in haar vrije tijd in vervoering brengt. Op haar bureau staat een laptop, die zij ongetwijfeld ook gebruikt voor het schrijven van de Telegraaf-columns waarin zij met de kwalen van deze tijd afrekent.

„Kun je je nader verklaren, Rob?” vraagt de psychiater.

„Ik ben nog nooit bedreigd.”