Telegraaf februari 2024

Mijn Telegraaf-columns van februari 2024.

1 februari

De gebeurtenissen komen inmiddels als mokerslagen van Joe Frazier aan

Best wel een behoorlijk incasseringsvermogen ontwikkeld, deze jongen, in de loop der jaren. Al kwam het nieuws aan als een linkse hoek van Joe Frazier, ik danste meteen weer als een vlinder in de rondte, stekend als een bij. Hallo, ik fladderde wel al veertig jaar als chroniqueur mee, ja!?

Maar toen kwam de dag van woensdag 31 januari 2024.

Wat lees ik? Dat de IDF, het Israëlische leger, de verwachting heeft uitgesproken dat de uitroeiing van Hamas in de Gaza-strook wellicht nog het hele jaar in beslag zal nemen, en vermoedelijk langer. En wat geschiedt? Er is zelfs voor mij even geen licht aan het eind van de tunnel meer. Mijn neerslachtigheid is minder tijdelijk dan ooit.

Ik blijf Israël voor de volle honderd procent steunen. Ze raken mij ook hoor, de verhalen over de vernietiging van Gaza, over de ellende van de bevolking, over het menselijk leed. Ze doen me huiveren, net als de beelden (al geloof ik nog altijd dat ze te veel zijn bewerkt en dat de eveneens via het Gazaanse pers- en publiciteitsbureau verspreide cijfers te gemakkelijk voor waar worden aangenomen). Steeds denk ik echter twee dingen: 1. deze ‘genocide’ (dat is het niet, maar ik neem voor één keer de terminologie over) hebben ze vooral aan Hamas zelf te danken, dat niets geeft om het lot van de Gazanen, 2. er is voor Israël geen alternatief. Als Israël inbindt, tekent het zijn doodvonnis. Dat was op 15 mei 1948 al zo, toen de Arabische buurlanden een dag na de oprichting van de Joodse staat aan de eerste van een hele serie oorlogen begonnen. En dat is nog steeds zo. From the river to the sea, weetjewel. Het met de paplepel ingegoten antisemitisme in de moslimwereld is angstaanjagend (daar en hier). Daarom is er ook geen sprake van disproportionaliteit.