Telegraaf december 2024

Mijn Telegraaf-columns van december 2024.

3 december

Van die momenten dat je zelf ook wel zou willen verdampen

Deze kende ik nog niet: die rotjoden laten de Palestijnen ook nog eens verdampen. Het bericht werd verspreid door een Gazaanse kopijslaaf. En wij kennen de reputatie van Gazaanse kopijslaven: ze liegen nooit. Dat mogen ze namelijk niet van Hamas.

Oké, er glipt weleens een foto doorheen van een gesneuvelde Palestijn over wie na een factcheck blijkt - waar factchecks in oorlogstijd voor nodig zijn is mij telkens weer een raadsel - dat hij volgens een andere foto een week eerder ook al is gesneuveld. En dat is dan vaak nog niet eens alles. Wat bijvoorbeeld te denken van de mogelijkheid dat je de arme man na zijn tweede gewelddadige dood zomaar kunt zien assisteren bij puinruimwerkzaamheden? Het is Pallywood in optima forma, maar toch wil ik dit spectaculaire nieuwtje van Hossam Shabat, zoals deze persmuskiet van Al Jazeera heet, niet laten liggen: „Veel hulpverleners en artsen in Noord-Gaza melden dat Israëlische troepen nieuwe wapens gebruiken die ervoor zorgen dat lichamen ter plekke verdampen.”

Dit gaat zelfs mijn voorstellingsvermogen te boven. Wannéér verdampt zo’n lichaam dan precies? Wat bedoelt Hossam met ’ter plekke’? Het slagveld? De plaats delict? Of gebeurt het op de OK, wanneer de artsen met wie hij sprak op het punt staan een levensreddende operatie te verrichten?

„Mag ik van u een vaatklem, zuster?” vraagt de chirurg.

Pakt-ie dat instrument van haar aan, draait-ie zich weer om, is de patiënt plots verdampt.

Ik kende al heel wat gretig verspreide horrorstories over de door en door slechte Jood. Ze zijn soms eeuwenoud (eentje, van de Hellenistische schrijver Apion over één geofferde Griek per jaar, dateert zelfs uit de eerste eeuw). Je kunt ze categoriseren onder het kopje ’Bloedsprookje’ en het bekendste verhaal is dat van de matsekoeken die voor het Joodse Pesachfeest worden bereid met het bloed van ritueel vermoorde kinderen, in den beginne van christelijke komaf maar tegenwoordig Palestijns.

Dit bericht is een nieuwe loot aan de islamitische leugenstam. Ofschoon er in het Arabische deel van de planeet ongetwijfeld veel waarde aan wordt gehecht, al was het alleen maar omdat ze ermee in staat zijn gesteld te beweren dat de Joden nu kunnen ontkennen hoeveel Palestijnse doden er in werkelijkheid zijn gevallen.

Joden plegen namelijk genocide. Dat is niet het geval, verre van dat zelfs, maar luister maar naar wat ze tijdens die ontelbare pro-Palestina demo’s, tegenwoordig ook ondersteund door enkele ‘kwaliteitsmedia’, dag in dag uit lopen te krijsen. Dat primitieve moslims elkaar her en der op deze aardkloot met tienduizenden tegelijk uitmoorden, nu weer in het nabijgelegen Syrië, is het actievoeren niet waard. Dat ze alle mensenrechten - vrouwenrechten, bovenal - aan hun laars lappen: idem dito. Maar nu vormen de Joden die op bevel van de profeet worden gehaat de tegenpartij en is zelfs een Israëlische scheet genocide. Mijn favoriete deugdagblad Trouw publiceerde onlangs niet voor niets een groot verhaal onder de onvoorstelbare kop ’Bij genocide gaat het niet alleen om aantallen’.

Ik las het en dacht: soms zou ik zelf ook willen verdampen.

5 december

Een alternatieve vorm van euthanasie

Ook toevallig, we hadden het er net over. Moeten wij niet eens afspraken gaan maken, zegt mijn vrouw tijdens de koffie. Waarover, vraag ik. Nou, zegt zij, over euthanasie en zo.

Wat ben je toch een verstandige vrouw, zei ik. Waarna ik haar eigenlijk meteen wilde voorstellen om ons afscheid van het aardse bestaan in gezamenlijkheid te bewerkstelligen. Dat is toch de ultieme blijk van wederzijdse liefde, schat, wilde ik haar dan zeggen, en om het je zo gemakkelijk mogelijk te maken injecteer ik eerst jou met kaliumchloride en daarna mezelf. Uiteraard zou ik vervolgens hebben verzwegen dat ik, zodra zij haar ogen definitief had gesloten, zou afzien van mijn eigen actieve levensbeëindiging omdat ik na een rouwperiode van anderhalve week nog een Caribische cruise met de blonde stoot van de postkamer wilde maken. Maar ik kreeg niet eens de tijd om dat voorstel te lanceren. Want toen kwam het nieuws uit Maassluis binnen.

Gelezen?