Telegraaf augustus 2025

Mijn Telegraaf-columns van augustus 2025.

2 augustus

Wat te doen als het land in wanen is vervallen

Jazeker, ik heb ook van die momenten. Dat je denkt: de maat is vol, wegwezen hier, ik maak de pleiterik.

Het is vrijdagochtend en de verwarmingsmonteur komt voor een onderhoudsbeurtje langs in mijn hoofdstedelijke onderkomen. Al sleutelend constateert hij een certificeringskwestie die binnen een jaar dient te worden afgehandeld. Anders raakt hij zijn licentie kwijt en voor de oplossing zal door de negen eigenaren in ons appartementencomplex zo’n 30.000 euro moeten worden opgehoest.

„Tja, Nederland regeltjesland”, zucht ik tijdens de koffiepauze.

Hij brandt los. Het is gewoon geen werken meer. Vandaag kan hij zijn busje tenminste kwijt: ‘t is bouwvak en ook de halve grachtengordel is met vakantie. Maar straks mag hij vanuit zijn Flevopolder alleen nog elektrisch de stad in en moet hij omdat de gemeentelijke stadshub voor hem geen werkbaar alternatief is veel te lang zoeken naar een parkeerplek, met een busje bovendien dat zo zwaar is dat hij er na elke oplaadbeurt hooguit 100 km mee kan rijden.

In werkelijk alles voelt hij zich tegengewerkt door de overheid die hem toch juist van dienst zou moeten zijn. Grootste probleem is in zijn ogen het groenlinkse gedachtegoed binnen de ambtenarij, dat zowel de burger als het bedrijfsleven met onuitvoerbare verplichtingen opzadelt. Hij weet er maar één term voor: verstikkend. Hij speelt steeds vaker met gedachte om naar Spanje te emigreren.

„En u?” vraagt hij.

Eerst benadruk ik neutraal dat de Telegraaf laatst al een groot verhaal bracht over jongeren die willen vertrekken omdat zij het hier niet meer zien zitten en dat steeds meer ouderen dezelfde conclusie trekken omdat zij zich meer en meer onheus bejegend dan wel betutteld voelen. Dan vertel ik de man, in de aanloop naar een relaas dat met de verzuchting zoals in de openingsalinea van dit stukje vervat zal eindigen, dat aan mijn weerzin een elitair complex van factoren ten grondslag ligt.

Het steeds activistischer functioneren van de gerechtelijke macht behoort daar zeker toe (voorbeeld: XR-demonstranten per persoon een schadevergoeding van 1000 euro toekennen omdat zij per ongeluk niet op grond van het juiste wetsartikel van de snelweg zijn geplukt). Het functioneren van de media eveneens, met name inzake het Palestina-conflict: het dagblad Trouw bood nu zelfs ruimte aan een hoogleraar die erop wenste te wijzen dat het bagatelliseren van oorlogsmisdrijven en genocide en derhalve ook het goedpraten van de situatie in Gaza strafbaar is („Nog even ze gooien me dus in de cel”, zeg ik). En hetzelfde geldt voor politiek links, waar men de massapsychose in dezen gretig voedt (ter verduidelijking: een massapsychose is een epidemie die optreedt wanneer een groot deel van een samenleving het contact met de realiteit verliest en in wanen vervalt).

En dan slaak ik die verzuchting.

„Ik zou nog iets zuidelijker dan jij gaan”, voeg ik eraan toe.

„Ah, oké”, zegt de verwarmingsmonteur.

Hij gaat weer aan de slag, ik ook.

Hoe lang dat nog in Nederland geschiedt laten we allebei maar in het midden.

Telegraaf 5 augustus

Ik ben hard toe aan een Partij voor de Mensen

Hoe lang zal het nog duren voordat we drie dierenpartijen hebben? Of vijf? Of negen? Aangezien het hier Nederland heet, kan het zelfs niet geheel en al uitgesloten worden geacht dat er straks een partij voor elk dier bestaat.

Wat te denken van de Partij voor de Wolf?

Ja, jottum!

Ach, wat de wolf allemaal aanricht weten we zo langzamerhand wel. ’t Is polderlandse waanzin, daar laat ik het bij. Ik voel echter wél de behoefte te wijzen op de manier waarop torenvalken met veldmuizen omgaan. Uit het feit dat torenvalken, al biddend boven een weiland of berm, de veldmuizen die zij daarbij ontwaren per se aan genocidaal geweld willen onderwerpen (ze peuzelen die beestjes zelfs nog op ook), kun je slechts één conclusie trekken: een Partij voor de Torenvalken en een Partij voor de Veldmuizen hebben zoveel tegengestelde belangen dat ze goedbeschouwd niet onder een en dezelfde paraplu passen.