Niemand krijgt ons kapot, wij gaan door!

De Peppie en Kokkie van het vaderlandse columnistendom fantaseren over hun toekomst nu er een einde is gekomen aan hun rubriek in HP/De Tijd. Dit is de laatste van 75 afleveringen.

HP/De Tijd - 2

Rob: Wat nu, mijnheer Van Amerongen? Dit is onze allerlaatste HP/De Tijd-dialoog. Zeven-en-een-half jaar wezen wij de samenleving op deze plek de juiste weg. En nu is het afgelopen. Redt de maatschappij het wel zonder ons? Overleven wij het zelf?

Ik heb ineens het gevoel dat de klokken niet slechts in de verte luiden, maar heel dichtbij.

Reeds jarenlang heb ik een beeld van mezelf in mijn laatste uren. Ik zit in een rolstoel op de rand van een steile hoge rots van de afgelegen plek die de poëtische Ieren niet voor niets Bloody Foreland hebben genoemd, in het uiterste noord-westen van Donegal, daar waar de Atlantische Oceaan op z’n ruigst is. Lopen kan ik niet meer, het regent en het stormt, er is geen mens in mijn nabijheid. Een geruite wollen deken bedekt mijn benen. Ik heb mezelf al dagen niet meer geschoren, metershoge golven slaan kapot tegen de rotsen, de wind speelt met mijn spaarzame grijze haren, ik staar naar de loodgrijze einder, de tranen lopen over mijn ingevallen wangen. Het was de moeite waard, concludeer ik. En dan deblokkeer ik de rolstoel en volgt een vrije val naar het einde, tientallen meters neerwaarts, waar ik door de wilde zee word verzwolgen en uiteindelijk door een Groenlandse haai word geconsumeerd.

Komt deze wensdroom in vervulling?

Of geeft mijn hart er gewoon de brui aan wanneer ik mij bij de Dekamarkt in het dorp naar het vak met de pindakaas buk?

In dat geval: níet reanimeren, svp!

Dat soort dingen houdt mij plots bezig, mijnheer Van Amerongen.

Wij hebben Lief & Leed als Foute Jongens gedeeld. Ik had mijn twijfels toen ons experiment van start ging - want dat was het: onze samenwerking was uniek omdat u destijds nog voor De Volkskrant schreef terwijl ik, om het zoals onze geliefde collega Sylvain Ephimenco te formuleren, sinds de Slag bij Heiligerlee voor De Telegraaf werkte. Gaat dit lukken? Liggen onze karakters niet te veel uiteen?

Dat vroeg ik mij af toen we aan ons eerste Grote Foute Jongens Boek begonnen nadat we elkaar op het terras van die ijssalon aan de haven van Olhão voor het eerst de hand hadden geschud. Het lukte. Ons boek werd een succes en kreeg niet alleen een vervolg met nog twee delen, maar ook met deze rubriek in HP/De Tijd. We schreven 75 stukken voor dit prachtblad. Dat zijn 150.000 woorden, die wat mij betreft allemaal lezenswaardig waren. U schopte heilige huisjes omver, ik bouwde ze naarstig weer op. Daar kwam het zo ongeveer op meer.

Toch is er iets dat mij voorlopig overeind zal houden: ons laatste boek, dat onlangs luidruchtig als altijd werd gepresenteerd. We hebben het de Grote (Straat)Honden Bijbel genoemd, het staat vol met getuigenissen van door ons gelecteerde schrijvers die belangeloos hun medewerking verleenden, de opbrengst gaat volledig naar de APAR-asiel nabij uw woonst in Moncarapacho, waar uw verloofde als vrijwilligster werkt. We haalden er eerder al 11.000 euro voor op. Wij delen nu eenmaal een onvoorwaardelijke hondenliefde, mijnheer Van Amerongen (terwijl ik dit schrijf zit Bobbie als een kat op mijn schoot te spinnen).

Excuses, ik schiet vol.

Wat zijn de plannen, mannen?

Arthur: Grote vriend, ik vind jouw zelfverkozen dood per rolstoel in Bloody Foreland dermate rock’n roll dat ik je wel het laatste zetje wil geven, op voorwaarde dat we eerst nog een fles puike whisky burgemeester maken. Als je echter met een blauwe smoel en kwijl op je lippen in de Dekamarkt in Egmond aan de Hoef - of hoe die negorij daar ook mag heten - in je eigen bah ligt te reutelen, zou ik er met een boogje omheen lopen want voor je het weet ben ik als ooggetuige een uur of twee kwijt aan bureaucratische rompslomp en stompzinnige vragen van de plaatselijke veldwachter.