Mijn grootste frustratie: ik word nooit bedreigd
Waarom overkomt Ouwe Rob nooit wat Douwe Bob heeft mogen ervaren? Wanhopig op zoek naar het antwoord op die vraag belandde ik op de divan van collega Esther van Fenema.
Telegraaf 3 juli
„Vanwaar dit consult, Rob?”
„Ik voel me zo nutteloos, Esther.”
„Oké, ga maar liggen. Nee, niet hier, gekkie. Daar, op de divan.”
Ik bevind mij in de stijlvol ingerichte spreekkamer van Esther van Fenema, huispsychiater van de T. In de hoek heeft zij op een eiken standaard de viool opgesteld waarmee zij haar publiek in haar vrije tijd in vervoering brengt. Op haar bureau staat een laptop, die zij ongetwijfeld ook gebruikt voor het schrijven van de Telegraaf-columns waarin zij met de kwalen van deze tijd afrekent.
„Kun je je nader verklaren, Rob?” vraagt de psychiater.
„Ik ben nog nooit bedreigd.”
„Pardon?”
„Ik ben nog nooit bedreigd. Dat vreet aan mij. Ik lig er zelfs wakker van. Toevallig las ik zojuist dat insomnia, slapeloosheid dus, tegenwoordig zo hevig woekert dat dat óók al, net als adhd, tot een hoger ziekteverzuim gaat leiden. Behalve bij die ene herniaoperatie begin jaren tachtig, toen het niet anders kon, heb ik mij nog nooit ziek gemeld. Echt nog nooit. Dat wil ik graag zo houden.”
„Maar er is toch niks mis mee om onbedreigd rond te kunnen lopen?”
„Voor mij wel, Esther. Een béétje BN'er wordt bedreigd anno nu. Politici, columnisten, cartoonisten, artiesten, noem maar op. Laatst Douwe Bob weer. Die had uitgerekend tegen Joodse kinderen gezegd dat zionisme de holocaust was, nou ja, zoiets dan, het was in elk geval een heel erg domme uitspraak. En toen liep hij weg en werd hij bedreigd. Dat beweerde hij althans, dat hij bedreigd werd bedoel ik, waarna hij volgens eigen zeggen in overleg met de politie naar het buitenland vluchtte. De politie wilde dat overleg echter niet bevestigen en toen fluisterde ik: hee, Douwe Bob, hier een tip van Ouwe Rob: hou het voortaan bij zingen, want dat kun je wél best goed. Hoe dan ook: hij werd bedreigd en ik wéér niet.”
„Zelf zou ik mij daar zeer senang bij voelen.”
„Ik heb het idee dat ik niet meetel. Als je ook maar íets voorstelt in dit land word je bedreigd. Maar op welke manier ik ook tekeer ben gegaan in een stukje, ik hoef daarna nog steeds niet angstvallig om mij heen te kijken als ik mijn huis verlaat. Waar doe ik het eigenlijk voor?”
„Krijg je dan helemaal geen reacties?”
„Dat wel. Maar ze stellen niets voor. Ze roepen vaak dat ik een fascist of een Nazi ben. Of dat ik moet rotten in de hel. Een andere klassieker die ik overigens altijd met de Originaliteitsprijs beloon is: eens fout, altijd fout. Verder wordt er regelmatig gesuggereerd dat ze er geen traan om zouden laten wanneer er met mij werd afgerekend, en laatst riep iemand op de markt tegen mij: jij woont toch daar en daar, smerige islamofoob?”
„Is dat dan geen bedreigen, Rob?”
„Welnee, Esther. Grow a pair, zeggen de Engelsen. Of: kweek eens eelt op je ziel, zoals mijn moeder zei. Wie zoiets als een bedreiging aan de grote klok hangt wentelt zich volgens mij in de eerste plaats graag in zijn slachtofferschap en beledigt daarmee de mensen die écht bedreigd worden. Het is zó frustrerend dat ik niet tot die laatste categorie behoor. Ik kan niet wachten totdat het eindelijk zover is.”
Telegraaf 1 juli
Lifestyle-activisme ten voeten uit
Douwe Bob maakt kinderen en ongelukkig. Rare zin, die in de verte iets weg heeft van een zeugma (voorbeelden van deze stijlfiguur: ‘Hier zet men koffie en over’, zoals ooit gemeld op een bord bij een horeca-etablissement dat tevens een veerdienst beheerde, en ‘Hier verkoopt men si- en naaigaren’). Maar vergeet niet dat ik ‘m voor Gaza componeerde. Carice van Houten tatoeëert voor Gaza ‘omdat niets doen ondraaglijk is’. Toen het mij gegund werd dat spectaculaire nieuws te vernemen verzon ik eveneens iets dat nergens op slaat.
Op Douwe Bob zal Carice zich vermoedelijk niet kunnen uitleven. Hij heeft nog slechts één ongetatoeëerd lichaamsdeel, dat voor eeuwig aan de inktnaald zal ontsnappen. Enkele jaren terug bezwangerde hij er drie vrouwen tegelijk mee (nou ja, bíjna tegelijk, mag ik aannemen, je weet het nooit met Douwe maar zelfs hij heeft zijn grenzen). Met dat ding wil hij in de eerste plaats dus nageslacht produceren en daarom bedacht hij iets anders, óók voor Gaza uiteraard: toen hij zou optreden voor een groep jonge Joodse kinderen na een traditioneel Amsterdams voetbaltoernooi zag hij daar - alsof de Joodse jeugd het al niet moeilijk genoeg heeft in ons hoofdgehucht - ter plekke vanaf omdat hij politieke statements had waargenomen.
„Ik ben zelf een Amsterdamse Jood bij wijze van spreken”, stamelde Douwe ook nog letterlijk.
Zou voor zo’n zin eveneens een stijlfiguur bestaan?
Maar goed, werd er in werkelijkheid ook politiek bedreven op dat AFC-complex? Welnee. Er was een standje van een zionistische jeugdorganisatie ingericht. Zionisme staat voor het streven naar een onafhankelijke Joodse staat op de plek waar ooit, in Bijbelse tijden, Israël en Juda lagen. Nuchter beschouwd is daar niets negatiefs aan, maar nuchter beschouwen kan allang niet meer zodra Gaza het thema is. Vraag het maar aan degenen die met zeer geldige argumenten aantonen dat er géén sprake is van genocide in de Gaza-strook. Ze worden verketterd, zeker als ze eraan toevoegen dat er niks mis is met zionisme, wat ik zojuist deed. Zionisten zijn voor de palliewap die zich echt alles op de mouw laat spelden het schuim der aarde geworden. Te krankzinnig voor woorden.
Zou Douwe soms eerst naar de beelden van dat Glastonbury Festival in Engeland hebben gekeken? Er wordt op dat soort bijeenkomsten gedanst en gehost en gezopen en gesnoven en er worden pillen geslikt dat het een lieve lust is en intussen staan er op een podium allerlei artiesten kunstjes te doen, onder wie ditmaal een wel héél speciale: een punk rap-duo genaamd Bob Vylan, dat een groot deel van zijn publiek met zijn op schandelijke wijze geuite Israël-haat wist op te naaien. Dolenthousiast waren zijn fans. Jaaaa, helemaal te gek dit! Net als bij talloze pro-Pallie demo’s in Nederland was het lifestyle-activisme ten voeten uit en het zou mij niet verbazen als Douwe Bob vol bewondering dacht dat hij zo’n vibe ook weleens zou willen bewerkstelligen.
En dus probeerde hij het.
Bij kinderen.
Domheid is inderdaad soms grenzeloos.
De Grote Straathonden Bijbel is bijna aan zijn tweede druk toe. Koop dat boek (klik op link of afbeelding)! Vergeet niet dat de opbrengst volledig naar het immer in geldnood verkerende kleine asiel in Moncarapacho/Fuseta (Oost-Algarve) gaat, waarvoor Arthur van Amerongen en ik zeven jaar geleden al 11.000 euro inzamelden. Mede dankzij sponsoring door Corendon en particuliere giften is de eerste cheque van 10.000 euro alweer overhandigd. Wie het asiel onafhankelijk daarvan wil steunen kan dat via deze link doen.
Ook een aanrader: mijn bundel De Oude Hoogland.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
De medestanders van DB zullen zeggen: dat komt omdat wíj, onze kant van het gelijk, beschaafd is en mensen niet bedreigt. Zie je nu dat onze zorgen gerechtvaardigd waren? Het wereldkundig maken van een doodsbedreiging heeft zo als (bedoeld of onbedoeld) neveneffect het in diskrediet raken van het tegenargument.
„Oké, ga maar liggen. Nee, niet hier, gekkie. Daar, op de divan.” Hahahahahaaaaa. Overigens, fantastische columns weer, Rob.