In het geval van The Donald hoef je de waarheid niet te manipuleren

Dat de linksmens in het algemeen en de linkse journalist in het bijzonder nauwelijks in staat zijn hun ongelijk te bekennen: het blijft een dingetje. Twee Foute Jongens-afleveringen voor Nieuwe Revu.

Nieuwe Revu - 48

Rob: Dus als ik het goed begrijp, mijnheer Van Amerongen, kwam het bij de BBC zo’n beetje op het volgende neer: als Donald Trump ‘I don’t like this guy’ zei (ik verzin maar iets), dan schrapten ze bij het editen ‘don’t’.

In de vertroebelde ogen van de medewerkers van de Britse staatsomroep was/is de huidige Amerikaanse president het absolute kwaad. Om die reden beschouwden zij dergelijke Noord-Koreaanse manipulaties als noodzakelijk. De onthullingen over die aanpak, met name door de Britse Telegraph, heeft tot nu toe twee hotemetoten hun baan gekost.

Vooral dankzij die krant weten we nu eindelijk meer over de werkwijze van de BBC in de verslaggeving van niet alleen de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021, maar ook van de transgenderkwestie, van de Britse immigratieproblematiek en van het Gaza-conflict. Het links-liberale BBC-journaille ging zo vooringenomen te werk dat ik inmiddels zelfs de indruk heb dat een lidmaatschap van Hamas een voorwaarde was voor een arbeidscontract bij BBC Arabic.

Staat de BBC daarin alleen?

Neen.

Wij lopen allebei al een tijdje mee in dit vak, mijnheer Van Amerongen, samen een jaar of 95 (ik 53 jaar, u 42 jaar). Voordat u tot inkeer kwam vertoefde u zelfs jarenlang aan gene zijde, oftewel: aan de kant van de deugmedia die zichzelf in al hun arrogantie tot taak hebben gesteld het plebs op te voeden. Dat er daar sprake is van een systematische afwijking van de werkelijkheid en de objectiviteit, oftewel van bias, is zonneklaar. Vraag het anders maar aan collega Theodor Holman, die er bij het Parool op de meest laaghartige wijze werd uitgewerkt omdat hij te pro-Israëlisch was.

Daarom vind ik het zo vermakelijk hoe de minstens zo activistische polderlandse media reageren op de onthullingen van The Telegraph. Zo sprak de NOS over ‘fouten’ bij de BBC, hetgeen wel héél eufemistisch was: de BBC belazerde de boel structureel. Om bij het reeds genoemde geval van The Donald te blijven: inderdaad werden uitspraken van hem dusdanig bewerkt dat er een totaal andere realiteit mee werd gecreëerd.

Ik ben geen fan van Mr. President. Hij is een ontoerekeningsvatbare, ultra-narcistische proleet en ik blijf erbij dat hij zijn Jaysixers bij hun aanslag op de Amerikaanse rechtsstaat in het Capitool onverbiddelijk tot de orde had moeten roepen. Volgens mij hoef je de waarheid in dit geval dus helemaal niet te manipuleren.

Dat hij tien miljard schadevergoeding van de BBC eist is buiten alle proporties. De reactie op zich snap ik daarentegen wel. En ook kranten als de NRC en de Volkskrant zijn veel te terughoudend in hun berichtgeving over de affaire. Sterker nog, ze krijgen alle ruimte om glashard te beweren dat het allemaal wel meevalt en dat ‘radicaal-rechts’ helaas met het onderwerp aan de haal is gegaan.

Dat de linksmens in het algemeen en de linkse journalist in het bijzonder nauwelijks in staat zijn hun ongelijk te bekennen: het blijft een dingetje.

“Als je onafhankelijke journalistiek wil bedrijven, moet je bereid zijn om de feiten te volgen, zelfs als die je wegleiden van wat je dacht dat waar zou zijn”, zeiden uitgever A.G. Sulzberger en voormalig hoofdredacteur Joseph Kahn van The New York Times eens.

Zal het er ooit van komen?

Wat is er toch gebeurd met good old Auntie Beeb

Arthur: Wanneer jij BBC schrijft, heer Hoogland, denk ik aan iets heel anders dan aan British Broadcasting Corporation. Ik zal je even helpen: ik denk dan niet aan British Born Chinese en ook niet aan Broken Bone Club, de formele term voor mensen met botbreuken. Bone komt trouwens wel aardig in de richting inzake mijn associatie met BBC. Meer vingerwijzingen ga ik niet geven.

Ach, wat is er toch gebeurd met good old Auntie Beeb (Monty Python , Fawlty Towers, Dad’s Army, Are You Being Served en The Two Ronnies)? Maar laat ik het gezellig houden, met een fraaie BBC-anekdote uit mijn ouwe doos.

Tijdens mijn correspondentschap in Jeruzalem had ik namelijk kennis aan een juffrouw van de Arabische BBC. Zij werkte voor de radiopoot en was vrijwel dagelijks een paar keer te horen. De schat kwam uit Jordanië en was geen Palestijnse vluchteling of iets in die geest, maar kwam uit een voornaam Arabisch geslacht met een directe lijn naar het Hasjemitisch Koninkrijk en dus naar de Profeet (vrede en zegeningen zij met hem).

Ik ging regelmatig met haar op stap in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria voor de Joodse lezers van de Nieuwe Revu) want ze was geweldig en vooral heel professioneel gezelschap. Bovendien dronk ze als een tempelier. Wolla broer, van het een kwam het ander en ik eindigde na een dag wapengekletter in haar schitterende appartement in de sjieke Joodse wijk Rechavia van Jeruzalem.

En nu komt het, oom Rob: het goede mens had een hartstikke lieve snoet maar woog 150 kilo schoon aan de haak. Ik hoor jou al ‘Jerry, Jerry!’ roepen, een subtiele verwijzing naar die geweldige show van Jerry Springer. Daarin wemelde het van de feeders en moddervette personen die uit hun etage getakeld moesten worden om naar de televisiestudio te geraken. Wat er die nacht gebeurd is in haar gepantserde ledikant, zal pas 50 jaar na mijn dood publiekelijk gemaakt worden.

‘s Anderendaags zat zij alweer vrolijk en opgewekt voor de BBC te roeptoeteren (40 miljoen luisteraars) terwijl ik volledig gekraakt en met een gruwelijke kater het liefst een einde aan mijn toch al zo onbeduidende leven wilde maken. Ik kon uit het raam springen maar ze woonde op de begane grond, of ik kon haar vragen om nog een paar resterende stijlfiguren uit de Kamasutra te praktiseren. Later die ochtend sloop ik als een geslagen hond achter haar aan naar de bar van het American Colony Hotel in oost-Jeruzalem, alwaar wij beiden een ‘hair of the dog’ gingen nuttigen. Een herstelwhisky zogezegd.

Zij had afgesproken met een collega, ene Tarik Afala. Hij zou later de grote baas van de Arabische tak van de BBC worden. Ik kreeg vreselijke ruzie met die knakker toen hij zei dat de meeste slachtoffers van terrorisme moslims zijn, waarop ik - na mijn derde ochtendwhisky - “de meeste daders zijn ook mohammedanen, habibi!” riep. Als BBC-bobo vermeed hij zorgvuldig het begrip islamitische moslimterrorist, want dat straalde slecht af op de islam (immers een vredelievend clubje).

De Jordanese Bessie Turf schold mij vervolgens uit voor islamofoob en ik hoefde die avond niet meer bij haar te ‘logeren’. En zo heeft onze column toch nog een happy ending, heer Hoogland. Google maar eens op Death by Snu Snu (en daarna BBC) bij Urban Dictionary.

Nieuwe Revu - 46

Dat wordt beppen tussen Máxima en Nicolás, wat ik u brom

Rob: Wij hebben allebei gulzig van het Argentijnse leven mogen proeven, mijnheer Van Amerongen. U weliswaar langer dan ik, maar daar staat tegenover dat ik als porteño, zoals de inwoners van Buenos Aires worden genoemd, dagelijks 48 uur vulde. De levensopvatting van de mujer bij wie ik regelmatig de hertensprong vanaf de linnenkast uitprobeerde was voor haar directe omgeving nogal uitputtend. Voor mij persoonlijk betekende het bijvoorbeeld óf agiteren, óf cohabiteren. Er was geen tussenweg. Mevrouw stond in beide gevallen haar mannetje en het vrat energie.

Maar dientengevolge weet ik dus wel hoe Argentijnen - zie ook de manier waarop zij het WK voetbal beleven - met elkaar omgaan: buitengewoon intensief. Ze zijn trots op hun afkomst en kruipen in het buitenland ook vaak bij elkaar. Dat laatste is de reden waarom ik onze briefwisseling ditmaal met bovenstaande woorden begon.

Straks hebben wij met koningin Máxima namelijk niet alleen een Argentijnse First Lady, maar met hockeyer Nicolás Keenan ook een Argentijnse First Husband. Hij wordt volgend jaar de bruid - of bruidegom, daarover dient de Rijksvoorlichtingsdienst nog duidelijkheid te te verschaffen - van onze nieuwe premier Rob Jetten.

Dat wordt beppen tussen die twee, wat ik u brom. Dat worden gezamenlijke theesessies met pear caramel cake en toasties hummus paprika op kosten van de staat bij Lola Bikes & Coffee nabij paleis Noordeinde en ellenlange onderlinge telefoongesprekken waarbij de twee Argentijnse roddeltantes het hoogst merkwaardige doen en laten van los holandeses locos keer op keer ter sprake zullen brengen. Geloof me, niets zal onbesproken blijven.

Ik hoor en zie onze koningin al schaterlachen als Nicolás onthult dat Roby - mijn Argentijnse bijslaap noemde mij destijds Roby, ik neem aan dat Nicolás dat ook bij zíjn Rob doet - hem vertelde hoe hij de kiezers voor zich zou winnen: met de opzienbarende, maar in alle objectiviteit totaal onhaalbare belofte aan het Nederlandse volk om als oplossing van de wooncrisis tien nieuwe steden te bouwen.

“Dat ze daar intrapten met die krankzinnige stikstofregels hier!” zal Máxima zonder enige twijfel roepen, waarna Nicolás wellicht ook zal verklappen dat zijn Roby zelf vooral verbaasd was over de kwaliteit het kortetermijngeheugen van het electoraat. Had hij niet negen van de tien keer met GL/PvdA meegestemd als er weer eens een motie was ingediend? En toch won D66 de verkiezingen en leed GL/PvdA een dermate groot verlies, dat Frans Timmermans zich gedwongen voelde de pijp aan maarten te geven.

Het kan bijna niet anders of Máxima laat zich tijdens dat soort vriendschappelijke gesprekken evenmin onbetuigd. Ik sluit zelfs niet uit dat de koningin zich zal laten ontvallen dat haar man zich ook zo over de gang van zaken bij de verkiezingen verbaasde en dat Nicolás dat vervolgens aan zijn wederhelft doorvertelt.

En dan vraag ik mij af, mijnheer Van Amerongen: kan ons bestel dat aan? Voor haar handelingen of uitspraken kan de koningin zelf juridisch en politiek niet ter verantwoording worden geroepen. En voor wie geldt dat wel? De echtgenoot van Nicolás Keenan. Dat heet ministeriële verantwoordelijkheid.

Hoe dat probleem nou weer op te lossen?

Alsof het leven al niet ingewikkeld genoeg is!

Ik kreeg meteen beeld van een tupperware party in Huis ten Bosch

Arthur: Estimado compañero, first spouse is de officiële benaming van een premier of een president die de Griekse beginselen is toegediend. In het Spaanse wordt het dan primer esposo (als het om een mannetje gaat) of primer cónyuge. Je weet dat ik lijstduwer bij de SGP ben, en als de mannenbroeders mij tijdens een knusse bijeenkomst ietwat besmuikt vragen wat mijn mening is over homoseksualiteit (actief en passief) antwoord ik altijd met een citaat van Gerard Reve uit ‘Nader tot U’ (hoofdstuk ‘Brief in het Midden’): “De Heer heeft mij de neiging tot de Griekse beginselen gegeven, en wie ben ik om Zijn schepping te verwerpen?”

Bij mijn weten is Nicolás Keenan niet non-binair, maar als hij dat wel zou zijn, of zou willen worden, dan weet ik niet of hullie dan met primer esposos wenst te worden aangesproken.

Je schrijft insinuerend als een oude valse nicht dat ‘het beppen’ wordt tussen Nicolito en Maxi, en ik kreeg meteen beeld van een tupperware party in Huis ten Bosch, met onze primer esposo die samen met de lakeien, hofnarren en eunuchen allerlei gilletjes slaakt als de koningin weer een nieuw bakje voor in de vriezer demonstreert. Maar Nicolito is een keiharde macho, amigo, en die verlaagt zich niet tot zulks.

Overigens noemden wij wat nu een queer heet vroeger bij ons op de Veluwe ‘van de verkeerde kant’ maar dat schijnt niet meer bon ton te zijn.

Wist je trouwens dat Argentijnen en met name de porteños gehaat worden door heel Zuid-Amerika? Ik daarentegen ben dol op Argentijnen en het Lunfardo, het bargoens van de hoeren en de zeemannen en de criminelen van Buenos Aires. Het land heeft geweldige schrijvers voortgebracht: Roberto Arlt, Julio Cortázar, Jorge Luis Borges en last but not least Ernesto Sabato. Zijn boek ‘El túnel’ herlees ik minstens 1 keer per jaar. De Tunnel inspireerde Albert Camus tot het schrijven van De Vreemdeling. En verder ben ik dol op Argentijnse muziek: El Polaco, Carlos Gardel, Julio Sosa en natuurlijk Mercedes Sosa.

In een vorig leven had ik daarom bijna een boerderijtje met alpaca’s gehuurd in San Salvador de Jujuy, een prachtig stadje met een geweldig klimaat, helemaal in het noorden van Argentinië, aan de voet van de Andes. Van de wolletjes van de alpaca’s ging ik dan helemaal zen ponchos breien. Ik had echter buiten de waard gerekend, want mijn toenmalige Spaanse verloofde wilde na onze tropenjaren in de Nieuwe Wereld plotseling terug naar het Avondland. Het werd dus de Algarve, waar ik eindelijk het gat in mijn hart kon dichten.

Tijdens ons voorgesprek - wij bereiden ons altijd grondig voor op deze column - vroeg jij aan mij wat het Spaanse woord voor golddigger is. Welnu, cazafortunas (fortuinjager) is gangbaar maar je kan ook zeggen: trepadoro, en dat betekent ‘klimmer’.

Ik heb een en ander met betrekking tot ons Argentijnse duo aan Chat Gtp, Grok en Claude gevraagd, en als antwoord kreeg ik: het zijn net als alle andere Argentijnen goudeerlijke mensen en voor de altruïstisch ingestelde Maxi en Nicolito is wonen in het treurige, zompige, stijve calvinistische Nederland een enorm offer. En zo is het, tio Roberto.

---

---

Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.

---

Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.

---

Wil je de Foute Jongens-rubriek van Rob en Arthur in Nieuwe Revu zelf lezen? Dat kan uiteraard ook. Klik op onderstaande button.