Gemeenteraadsverkiezingen veel leuker dan dit opgenaaide gedoe
Het stemformulier was net zo groot en dik als een zaterdageditie van de Telegraaf uit de jaren negentig. Succesvol terugvouwen bleek dan ook onmogelijk. Er ging een dikke prop papier in de stembus.
Telegraaf 30 oktober
Als ik eerlijk ben – ben ik niet altijd, nu wel – zijn de gemeenteraadsverkiezingen voor de stemmer een stuk leuker dan dat opgenaaide gedoe van woensdag. Ik kan niet voor iedereen spreken, maar in het dorpshuis waar ik mijn electorale wensen telkens weer potloodgewijs tot uitdrukking breng (het resultaat valt structureel tegen, zo gaan die dingen), is het dan meestal veel gezelliger.
Er was weinig op aan te merken hoor, woensdag. In het buurthuis dat traditiegetrouw als stembureau fungeerde werd de procedure voorbeeldig gevolgd, al kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat functionaris numero 2, die mij het stemformulier diende te overhandigen, een GL/PvdA-aanhanger was die in mijn specifieke geval met tegenzin aan zijn verplichting voldeed. Dat is toch die ultraradicaalextreemdomrechtsracistische fascist van de Telegraaf, zag ik hem denken. Hij was dus vast ook een Volkskrant-lezer en als we alleen waren geweest, had hij ongetwijfeld geprobeerd – „Excuses, maar uw stemformulier is zoek” – om mij van het uitbrengen van mijn stem te weerhouden. Helaas voor hem liet functionaris numero 1, belast met de taak om direct na mijn binnenkomst mijn stempas en identiteitsbewijs te controleren, het codenummer dat aan mijn naam verbonden was dermate luid en duidelijk door de zaal galmen, dat het hij er niet onderuit kon.
Het openvouwen van het stemformulier verliep vervolgens redelijk voorspoedig. Het stemhokje was er weliswaar veel te klein voor, maar dat zijn stemhokjes ook zonder stemformulieren voor mij. Desondanks lukte het mij al vrij snel om het cirkeltje achter de naam van Hillegonda gravin Van Heenvliet tot Ballegooyen van de RSVP (ik stem principieel altijd op een vrouw) rood te kleuren.
Toen, echter, moest ik het formulier, dat qua omvang aan een exemplaar van een zaterdageditie van een Telegraaf uit de jaren negentig deed herinneren, weer terugvouwen. Dat kostte mij dusdanig veel moeite en tijd, dat functionaris 2 al op het punt stond om mijn deelname aan dit electorale proces met nauwelijks ingehouden gretigheid ongeldig te verklaren. Uiteindelijk lukte het mij toch, hoewel het formulier toen wel opvallend veel weg had van een dikke prop papier. Het was een wonder dat het door de gleuf van de stembus paste.
Heb ik nu al uitgelegd waarom gemeenteraadsverkiezingen leuker zijn, zoals ik in de aanvang beweerde?
Shit, nee!
Nou, kijk, in een dorp als het mijne kén je de meeste politici en hun aanhangers wel als je er al bijna veertig jaar woont. Je komt ze tegen bij de buurtsuper en op bruiloften en begrafenissen en je drinkt weleens wat met ze, ja, ook als ze niet van jouw politieke kleur zijn. Dat schept een band, zeker wanneer ze tevens tot het vrijwilligersteam behoren dat de gang van zaken in het stembureau moet regelen.
En dan krijg je dit soort gesprekken, na mijn binnenkomst.
Ik: „Zo, ik kom de coalitie redden.”
Zij: „Jij!? Haha, als het aan jou ligt, wordt het hier een dictatuur.”
Ik: „Nee hoor, ik stem GL/PvdA.”
Zij: „Tuurlijk, jongen. En Sinterklaas bestaat.”
Ik: „Die partij is hier toch voor verlenging van het sluitingsuur?”
Vergeet één ding niet, lezer, ook na woensdag geldt dat het leven vooral geleefd moet worden.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
Wijze woorden Rob:" Ook na woensdag geldt dat het leven gewoon geleefd moet worden ". Wij vergeten dat wel eens als een narcistische poepstamper op het schild wordt gehesen in Nederland. (even ter verduidelijking ik ben zeker geen homohater. Mijn geliefde broer was een van de eerste professionele travestieten in Nederland. Maar dat terzijde) Gewoon doorgaan met ademhalen en vooral met je glimmende bolide met volle snelheid door een diepe plas rijden als een sujet, waarvan U denkt dat hij links is, staat te wachten aan de stoeprand. Het zijn de kleine geneugten des levens die het hem doen.