De ene muizenis na de andere
Bombarderen ze ons eerst dag in dag uit met paniekverhalen onder de noemer ‘Nederland valt uit’, wordt vervolgens onze musofobie aangewakkerd. Waar gaat dit heen? Twee columns wederom.
Telegraaf 19 november
Mevrouw wil meteen uitleg? Dan kríjgt mevrouw meteen uitleg. Ik heb dus een broer. Nou ja, ik heb er twee, maar een van hen nam ooit, als adolescent, een nacht lang plaats bovenop een kast in de bijkeuken, met in zijn hand een touwtje van een meter of drie dat aan een stokje van een centimeter of vijf was verbonden.
En waar diende dat stokje voor?
Voordat daar duidelijkheid over wordt verschaft wens ik eerst te benadrukken dat er meerdere fundamentele vragen over het bestaan kunnen worden gesteld: wat is de zin van het leven, wat is geluk, wat is waarheid, et cetera. De vraag waar dat stokje en touwtje voor dienden is wellicht iets minder existentieel, maar ik acht ‘m toch van belang, net als het antwoord trouwens: rechtop staande op de vloer hield het stokje een glazen pot aan één kant schuin omhoog, waaronder mijn broer een stuk kaas had gelegd. Gaf hij een ruk aan dat touwtje, dan trok hij het stokje daarmee weg en sloeg de pot dicht.
En was de muis gevangen.
Ja, echt.
Ik heb een broer die ooit een hele nacht lang op die manier muizen ving.
Het is goed gekomen met hem. Vrouw, kinderen, kleinkinderen: allemaal primadeluxe. Ik doe hier dan ook alleen maar kond van om te illustreren dat de Hooglandjes nooit echt compatibel met de muizenwereld hebben gefunctioneerd, hetgeen dinsdag plotseling ten overvloede werd bewezen. Want toen publiceerde deze krant een verhaal waarin de lezer thuis een muizenplaag in het vooruitzicht werd gesteld.
Ik belde mijn broer en vroeg hem of hij het had gelezen.
„Ja”, zei hij somber. „Alles komt terug.”
Ik weet het niet hoor, met het huidige polderland. Worden we eerst dag in dag uit gebombardeerd met paniekverhalen onder de noemer ‘Nederland valt uit’, waarin de verantwoordelijke minister ons in alle denkbare radio- en tv-programma’s verordonneert om als de wiedeweerga een noodpakket aan te schaffen. Krijgen we tegelijkertijd - zoveelste eentweetje tussen overheid en NPO - een roetveegpiet in het Sinterklaasjournaal voor onze snuffer die alle kinderpedagogen van het land overwerk bezorgt door doodleuk te verklaren dat het ‘niet de vraag is óf er iets misgaat, maar wannéér er iets misgaat’. En wat gebeurt er vervolgens? Wakkert de T. onze musofobie aan.
Mevrouw wil nog meer bewijs?
Dan kríjgt mevrouw nog meer bewijs.
Wij spreken eind jaren tachtig. Ik ben aan het werk in de tuin als onze kat Jolicoeur zich bij mij meldt. Die kolerelijer vangt muizen bij de vleet, wat hij ook in dit geval bewijst: hij heeft een veldmuis in zijn bek waarmee hij gezellig in het gras loopt te spelen. De muis is onherstelbaar gewond en ik besluit hem om die reden uit zijn lijden te verlossen. Ik jaag Jolicoeur weg en pak mijn schop, waarmee ik de arme muis in één klap wil onthoofden. Dat mislukt: alleen zijn rechtervoorpoot gaat eraf. Dat gebeurt bij de tweede poging met zijn linkervoorpoot en bij de derde poging met zijn staart, waarna ik er eindelijk in slaag om hem te euthanaseren: RIP muis.
En wat gebeurt er dan?
Dan meldt Jolicoeur zich met de volgende veldmuis.
Is deze uitleg voldoende, mevrouw?
Telegraaf 18 november
Geen kruis op de mijter? Dan ook geen hilal bij het Suikerfeest. Deal?
Niet dat ik een tweede Gert-Jan Segers wil worden, de voormalige CU-leider die zo overloopt van naastenliefde dat de kerkklokken van hem tot zwijgen mogen worden gebracht als dat een voorwaarde is om de azaan - de versterkte islamitische gebedsoproep die autochtoon Nederland uit de multiculturele wijken verjaagt - een toontje lager te laten zingen.
„We moeten de ruimte voor iedereen openhouden”, verklaarde die schat tijdens een gesprek in een EO-programma. De Bergrede van Jezus, weetjewel (Mattheüs 5:38-39 en Lucas 6:29). Heb je vijand lief, keer hem de andere wang toe, laat hem zien hoe onrechtvaardig zijn daad was door je kwetsbaar op te stellen. „Het luiden van de kerkklokken is geen geloofsbelijdenis, terwijl de azaan dat wel is”, zei Gert-Jan bovendien.
Pardon?
Naïever kan het niet?
Hoho, dat zijn uw woorden.
En toch, hè. En toch stel ik het voor: als we dan toch op die wijze aan het redeneren zijn, laten we dan óók voortaan met heel Nederland Eid al-Fitr vieren. Het Suikerfeest, als de ramadan voorbij is. Moslims, christenen, Joden, hindoes, boeddhisten, ongelovigen, de hele mikmak. We wonen hier met z’n allen en daarom moeten we er ook met z’n allen iets van proberen te maken.
De mohammedanen onder ons willen van het Suikerfeest toch al heel lang, net als de kerst-, paas- en pinksterdagen, een nationale feestdag van maken? Nou dan. Het is er ook best wel een mooi moment voor: na dat negatieve advies van de Raad van State - in navolging van die ook al zo afkeurende uitspraak van het College voor de Rechten van de Mens - besloot het kabinet maandag om het geplande hoofddoekverbod voor boa’s uit te stellen. Dan kun je zo’n knieval beter in één keer maken.
Eid Mubarak!
Gans het land aan de dadels, de baklava en de ma’amoul!
Oké, ook aan de metformine, dientengevolge, maar je kunt niet alles hebben.
Maar u kent mij: er moet uiteraard wel iets tegenover staan. Ik kwam op het idee toen ik die foto zag waarop de Arnhemse burgemeester Ahmed Marcouch samen met Sinterklaas poseerde. O, wat was hij blij, onze Ahmed. O, wat was hij gelukkig. En hoe kwam dat? Omdat het kruis van de mijter van de Goedheiligman was verwijderd. Dat kruis is het christelijke symbool bij uitstek en dat kan natuurlijk niet in een multiculturele samenleving als de onze. Pieten mogen niet zwart zijn, de Sint mag geen kruis dragen, klaar. Onze islamitische kindjes moeten óók kunnen meedoen, ja!?
Daarom zeg ik: als er christelijke symbolen bij het Sinterklaas-feest worden verwijderd, dan dient hetzelfde te gebeuren met de islamitische symbolen bij het Suikerfeest. Voor wat, hoort wat, zo werkt dat nu eenmaal. Of is het leven soms géén kwestie van geven en nemen? Het klopt dat er niet zoveel islamitische symbolen zijn, maar de hilal is er in elk geval wel eentje. Dat is die Nieuwe Maan-sikkel, inderdaad. Je ziet dat ding overal in de moslimwereld. Je ziet ‘m zelfs vaak op vlaggen staan, zoals de Turkse. En je ziet ‘m vooral als het Suikerfeest wordt gevierd.
Weg die hilal!
Dit is een inclusief land!
Zo benieuwd of het lukt.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
