Bataclan lag in Rome voor mij
Op 13 november 2015 sloegen de slagers van de perverse religie van de haat weer eens toe: 130 doden in Parijs. Daar gíng mijn plan om zoals Jep Gambardella van Drees te gaan trekken. Twee columns.
Telegraaf 15 november
Bataclan lag in Rome voor mij, tien jaar terug. Ik wilde Jep Gambardella zijn, de hoofdpersoon in La Grande Bellezza, óók een schrijver/journalist wiens 65e verjaardag een feit werd. En ik wilde dat net als Jep in alle decadentie vieren in de Eeuwige Stad waaraan regisseur Paolo Sorrentino met dit meesterwerk een ode bracht. Daarom boekte ik een stedentrip, te beginnen op 14 november 2015.
Niet dat ik een mondain leven gewend was en vechtend tegen de vergankelijkheid van het bestaan of in het besef dat mijn laatste levensfase was aangebroken een existentiële crisis te boven trachtte te komen. Bij de ijdele Jep Gambardella (Toni Servillo) speelde dat een grote rol, bij mij niet. Maar ik vond de film en de daarin zo vakkundig in beeld gebrachte schoonheid van La Culla della Civiltà zo indrukwekkend dat ik Jeps veelal nachtelijke zwerftochten óók aldaar wenste te ondergaan.
Zó moest je op de eerste dag dat dat officieel mogelijk was van Drees gaan trekken!
Het liep iets anders.
Op 13 november, de avond voor ons vertrek, sloegen in de enige Europese hoofdstad die met Rome kan wedijveren, waarmee ik uiteraard Parijs bedoel, voor de zoveelste maal vertegenwoordigers van de perverse religie van de haat toe, onder andere door een terreuraanslag op concertzaal Bataclan: drie gewapende IS-terroristen openden tijdens een optreden van de Amerikaanse band Eagles of Death Metal het vuur op het publiek. Verder vonden slachtpartijen plaats in cafés, restaurants en bij het Stade de France. In totaal werden 130 mensen vermoord.
Dan check je toch even anders in, de volgende ochtend op Schiphol.
Ik weet mij nog precies hoe bedrukt de sfeer was toen wij daags na onze aankomst in Rome, op de dag dat ik inderdaad 65 jaar werd, een bezoek aan het Colosseum brachten, iets wat Jep Gambardella overigens niet deed in La Grande Belezza (al woonde hij wel in een penthouse met uitzicht op de ruïnes van het grootste amfitheater van het Romeinse rijk). Iedereen hield zich opvallend rustig en was wellicht ook stiekem bang dat die islamitische hufters andermaal zouden toeslaan. Ondanks het feit dat er honderden mensen rondliepen heerste er een serene stilte en ik herinner mij nog goed dat ik mij veel langer dan normaal bezighield met een zieke duif, die zich zelfs niet verzette toen ik hem voorzichtig optilde.
Het beestje was stervende.
“Waarom huil je?” vroeg mijn vrouw.
Ik had het zelf niet eens door.
Alles stond in het teken van Bataclan tijdens dat tripje, ook toen we op een namiddag aan de overkant van de Tiber, niet ver van het Vaticaan, na een lange wandeling bij een van die ontelbare Romeinse kerkpleintjes arriveerden. Het weer was prachtig, de zon stond op het punt om onder te gaan en er weerklonk vriendelijke gitaarmuziek die door een jong stel ten gehore bleek te worden gebracht. Wij voegden ons onmiddellijk bij de tientallen medetoeristen die op de trappen zwijgend zaten te luisteren totdat het donker werd.
Gingen de gedachten intussen naar Parijs uit?
Nou & of.
Ik voelde mij die dagen geen moment Jep Gambardella.
Telegraaf 13 november
Waarom heffen ze Moerdijk wél op, en Amsterdam níet?
Hier wil ik wonen, dacht ik tijdens mijn eerste en enige bezoek aan Moerdijk. Ik kocht er bij een scheepswerf een Mitsubishi-motorblok voor Het Schip van Bijleg, zoals ik mijn toenmalige sloep niet zonder reden had genoemd. Het maritiem-industriële sfeertje in en rondom dat voormalige veerhaventje aan het Hollands Diep gaf het dorpse gevoel van saamhorigheid een extra touch. Dat beviel mij zeer.
Ik ging er nooit wonen, maar vestigde mij uiteindelijk in twee andere dorpen: eentje aan de Noord-Hollandse kust, waar ik toen overigens al was neergestreken, en eentje aan het IJ, een plaats die door mij vaak als ons geliefde hoofdgehucht wordt aangeduid. Dat wij ons niet tot één woning beperken heeft bovenal van doen met de aarzelingen van mijn nog immer hardwerkende wederhelft over haar deelname aan het hedendaagse woonwerkverkeer. In haar geval zou het dag in dag uit uren in beslag nemen. Net als de vrees dat de nieuwe box 3-regelgeving ons als eigenaren van twee huizen richting een genadeloos faillissement dreigt te duwen doet dat er in dit verband verder niet toe, maar ik wil het hier toch vermeld hebben.
In zo’n land leven wij, lezer!
Bezit is misdaad!
Zeker als je het met werken hebt vergaard!
Hoe dan ook bestaat Moerdijk straks niet meer. Het toch al buitengewoon omvangrijke haven- en industriegebied ter plekke dient dermate te worden uitgebreid dat het dorp, met iets meer dan 1.100 inwoners, er in zijn geheel plaats voor dient te maken. Het schijnt onvermijdelijk te zijn en dat verdriet de Moerdijkers zeer. Mij persoonlijk houdt ook een andere vraag bezig: waarom wordt zo’n rigoureuze stap nou nooit eens aangaande ons geliefde hoofdgehucht overwogen? Stel je toch eens voor waarvan we allemaal verlost zouden worden als 020 wordt opgeheven!
Nou ja, goed, het heeft geen zin om daarover te mijmeren, Amsterdam bestaat reeds 750 jaar en daar komt vast nog zeker 750 jaar bij, naar te vrezen valt gedurende die hele periode onder leiding van de huidige burgermoeder. Al verricht de Ombudsman nóg 1001 onderzoeken waaruit blijkt dat het functioneren van het Bureau Integriteit onder haar verantwoordelijkheid ondermaats is, zij blijft zitten waar zij zit.
„Hoho, ik moest óók aan de gaypride in Boedapest deelnemen, ja!?” Ik hoor die hese kreet defensief als altijd door de Stopera galmen. Wat ik daarentegen níet hoor is de opmerking dat ze eerst haar eigen stad maar weer gayvriendelijker moet maken. De ambtenaren die zoiets willen opperen behoren misschien wel tot de 10% (!) die inmiddels al dan niet tijdelijk arbeidsongeschikt thuis zit.
In Moerdijk werd Sint Maarten dinsdagavond niet gevierd. Die traditie bestaat daar niet. In mijn dorp aan de noordwestkust vierden ze het wel, zonder enige wanklank zoals altijd, hetgeen mij ontroerde. Ik weet inmiddels hoe een bende gemaskerde jongeren de gang van zaken in Haarlem versjteerde en durf nauwelijks te vragen hoe het er in ons geliefde hoofdgehucht aan toeging.
Het ene dorp is namelijk het andere niet.
Te veel gedoe bij de betaling? iDeal is er ook, zowel voor een abo als voor een donatie. Klik op een van onderstaande buttons. Desgewenst wordt naar evenredigheid toegang tot de betaalde Substack-inhoud verleend.
Er is een gat in de betaalmuur. Na drie verwijzingen mag je een maand naar binnen, na zeven verwijzingen drie maanden, na twaalf verwijzingen een half jaar.
Uiteraard behoort een abonnement op de Telegraaf ook tot de mogelijkheden. Klik op onderstaande button.
