#27 Een indringend gesprek met de schrijver van De Oude Hoogland

Over een paar weken komt de nieuwe bundel van Rob Hoogland uit. Om die reden vroeg hij drs. ir. Ignace Dorsvlegel hem te interviewen. Hij doet zijn betalende abonnees meteen een aantrekkelijk aanbod.

Vrijpost - 27

door drs. ir. Ignace Dorsvlegel

Welkom bij deze 27ste aflevering van Vrijpost. Ik ben er trots op dat ik columnist Rob Hoogland voor één keer in zijn eigen rubriek mag interviewen. Zijn nieuwe bundel De Oude Hoogland komt over enkele weken uit. De hoogste tijd dus voor een indringend gesprek. Goedenavond, mijnheer Hoogland.

Goedemiddag, meneer Dorsvlegel.

Wilt u uw glaasje water met of zonder prik?

Doe maar een fles rode wijn.

Laten we bij het begin beginnen. Hoe bent u schrijver geworden?

Ik zwom.

Pardon?

Ik was een wedstrijdzwemmer uit Alkmaar met de specialisatie schoolslag en speelde waterpolo, voornamelijk als doelman, bij een vereniging genaamd De Alkmaarse Waterratten, afkorting DAW. In de lokale volksmond stond DAW ook wel voor De Alkmaarse Wippers, met name omdat vijf van de zeven spelers van het eerste herenteam hun vriendinnen reeds voorafgaand aan het huwelijk hadden bevrucht. Dat werden dus allemaal moetjes, zoals dat ruim een halve eeuw terug nog heette. Niemand van hen was bereid om in de redactie van het clubblad plaats te nemen. Het is u vast wel duidelijk dat ze liever iets anders deden. Daarom werden mijn broer en ik ermee opgezadeld. Voor mij persoonlijk was dat een bittere tegenvaller. Er was maar één reden waarom ik lid van DAW was geworden: ik wilde rugslagspecialiste Ankie van Ballegooijen onder water in haar billen knijpen. In plaats daarvan zat ik onder melige pseudoniemen als Valentijn Stoelgang en Marc O’Polo week in week uit mijn vingers blauw te tikken op de Olivetti Lettera 22 van mijn broer. Ik geef het u te doen, meneer Dorsvlegel. Ik stond bekend als de Houdini van de Kaasstad. Aan alles kon ik ontsnappen, zelfs aan de militaire dienstplicht. Maar hieraan niet. En het bleek ook nog levensbepalend.

U bent geen geboren schrijver?

Laat ik het zo zeggen: ik begin telkens weer met frisse tegenzin aan een nieuw stuk.

U heeft dus ook geen schrijversopleiding gevolgd? Bij de Leidsche Onderwijs Instellingen verzorgde men destijds bijvoorbeeld al cursussen. Omdat u later journalist werd was de School voor Journalistiek in Utrecht ook een mogelijkheid geweest. Het is de oudste journalistiekopleiding van Nederland. U was vijftien jaar oud toen die school in 1966 door de toenmalige minister van Onderwijs mr. dr. I. A. Diepenhorst werd opgericht. Wat hield u tegen?

Ter beantwoording van uw eerste vraag zeg ik u dat een tekencursus bij de LOI mij reeds duidelijk had gemaakt dat het mij aan de benodigde discipline voor de thuisleermethode ontbrak: ik had er na de eerste voorzichtige paardenschetsen al de brui aan gegeven. Het antwoord op uw tweede vraag verstrek ik u graag in tweeën. 1. Mr. dr. I. A. Diepenhorst vertegenwoordigde de Anti-Revolutionaire Partij. Nadere uitleg overbodig, me dunkt. 2. De School voor Journalistiek was vanaf dag 1 een marxistisch bolwerk. De CPN’er Gijs Schreuders volgde ‘m, ik noem maar iemand. En Pieter Broertjes niet te vergeten, later hoofdredacteur van De Volkskrant en daarna burgemeester van Hilversum namens de PvdA. De studenten leerden er vooral hoe de maatschappij met gebruikmaking van socialistische indoctrinatie zo links mogelijk kon worden ingericht. Goedbeschouwd plukken we daar nu nog steeds de vruchten van.