#22 Mijn verwerpelijke voorkeuren bij sport op de kwelbuis in de nachtelijke uren

Wel naar Feyenoord - PSV kijken en niet naar Nederland - Zuid-Afrika: c'est moi. Op een regenachtige zondagochtend stond ik daar in het Egmondse duingebied even bij stil.

Voor de legendarische boksduels tussen Mohammed Ali (r) en Joe Frazier kwam ik een halve eeuw terug wél mijn bed uit.

Ben ik een misogynist of niet?

Die vraag spookte toch even door mijn hoofd toen ik mij zondagochtend 6 augustus 2023 eerst om 08.49 uur, terwijl ik Bobbie een half uurtje na mijn ontwaken onder een loodgrijs zwerk in het prachtige stukje duingebied tussen het monasterium Sint Lioba en de uitspanning Nieuw Westert in Egmond-Binnen uitliet, herinnerde dat het Nederlands vrouwenelftal die nacht in het kader van de achtste finales van het wereldkampioenschap voetbal tegen Zuid-Afrika had gespeeld.

“Shit, dat is waar ook!” dacht ik, toekijkend hoe dat gekke hondje een van haar mooiste drollen van haar leven zat te draaien. “Zouden ze nog in het toernooi zitten?”

Ik checkte mijn telefoon en ontdekte toen pas dat de Oranje-meiden met 2-0 hadden gewonnen.

Hoera!

Het begon weer eens te regenen en ook omdat er in de achtertuin van het Lioba-klooster geen non te bekennen was die met een paar vette knipogen een ouderwets schuldgevoel kon worden bezorgd, haastte ik mij via een short cut waarvan normaal gesproken alleen de konijnen gebruik maken naar de Nieuw Westert, zo’n zaak met uitbaters die godzijdank beseffen dat een béétje horeca-etablissement de clientèle reeds in vroeg in de ochtend van dienst behoort te zijn. Geloof me of niet, je kunt er bovendien een kop koffie bestellen zonder dat je de serveerster moet uitleggen dat je daarmee geen cappuccino, ristretto, espresso machiato, flat white of latte havermelk bedoelt, maar gewoon koffie.

“Koffie? Komt eraan, meneer.”

Heerlijk.

Waarom niet voor deze wedstrijd, die door het tijdsverschil om 04.00 uur begon, opgestaan?

Het hield mij bezig, in mijn eentje in de Nieuw Westert, en vanzelfsprekend zweefde toen ook de tedere herinnering voorbij aan de nachten, alweer een halve eeuw geleden, dat ik samen met mijn vader, allebei in onze pyjama’s, naar de legendarische, live uitgezonden bokswedstrijden van Mohammed Ali zat te kijken, in mijn ogen nog steeds de grootste sportman aller tijden. Toen deed ik dat gewoon en in dit geval gebeurde het niet. Verder stelde ik mezelf nóg een vraag: zou ik, als klassieke sportfanaat, de wekker wél op 03.45 uur hebben gezet wanneer het Nederlands mannenelftal een soortgelijk duel had moeten afwerken?