#13 Een lief loeder, een heerlijke doerak, een ontroerend secreet

“Ben jij als klein kind soms in een ketel met toverdrank gevallen?” vroeg zo'n Mokumse geinponem mij op het Frederiksplein. De wedergeboorte van Obelix en Idéfix was een feit.

Vrijpost - 13

Noem mij Obelix. Met een knipoog verwijzend naar een van de beroemdste beginzinnen uit de wereldliteratuur - Noem mij Ismaël, Moby Dick - verleen ik mijn vrienden en familie bij dezen toestemming mij als zodanig aan te spreken.

Ik vergaarde in de loop der jaren meerdere bijnamen. Goofy reeds op de lagere school, later De Hulk, Flappie en The Duke, recentelijk dankzij de kwapoetsen van GeenStijl Ome Rob en verder nog een aantal minder welvoeglijke, hetgeen er nu eenmaal bijhoort wanneer je ervoor kiest om bij de T. te gaan werken. Nu is daar Obelix bijgekomen, omdat ik tegenwoordig, met Bobbie, een keffertje heb dat op Idéfix lijkt, het trouwe hondje van Obelix in de vermaarde Asterix-strips van Uderzo en Goscinny dat altijd zo bedroefd is wanneer er een boom is omgevallen.

Ik ben ruim twee meter lang en weeg 125 kilo, terwijl de weegschaal bij Bobbie tijdens het laatste bezoek aan de dierenarts 5,8 kilo aangaf. Zo verwonderlijk was het goedbeschouwd dus ook weer niet dat een Mokumse geinponem met een roestbruine Australian labradoodle mij onlangs, toen Bobbie en ik hem op het Frederiksplein tegenkwamen, de volgende opmerking toevoegde: “Ben jij als klein kind soms in een ketel met toverdrank gevallen?”

Noem mij Obelix.

Ik beschouw het als een geuzennaam.